Halina Krüger-Syrokomska urodziła się 30 maja 1938 r. w Warszawie, zmarła 30 lipca 1982 r. podczas próby wejścia na K2. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała jako zastępca redaktora naczelnego w miesięczniku Fotografia, później w Wydawnictwach Artystycznych i Filmowych, a następnie kierowała redakcją literatury pięknej Młodzieżowej Agencji Wydawniczej w Warszawie. Po Tatrach chodziła turystycznie od 1955 r., zaś taternictwem (początkowo letnim, a później także i zimowym) zaczęła się zajmować w wieku 19 lat.
W czasie bombardowania Warszawy na kamienicę, w której mieszkała spadła bomba. Jej rodzice i babcia zginęli. Przez rok opiekowała się nią kuzynka, a potem została adoptowana. W 1971 r. urodziła córkę.
Portret Haliny Krüger-Syrokomskiej z lat 70., z arch. Aleksandra Lwowa
Mimo, że początkowo wspinała się w towarzystwie mężczyzn, szybko stała się pierwszą kobietą, która wiązała się liną jedynie z kobietami. Była prekursorką i propagatorką pokonywania trudnych dróg w zespołach żeńskich. Jej przejścia tatrzańskie z lata 1960 r. uznawane są za pierwsze czysto kobiece w Polsce. Świadomie konkurowała z zespołami męskimi, ceniła sobie samodzielność i niezależność.
W zespołach kobiecych przeszła m.in.:
- 1960 - Kant i drogę klasyczną na południowej ścianie Zamarłej Turni (na tej drodze w 1929 r. zginęły siostry Skotnicówny. Dopiero Halina i Danuta przełamały psychologiczną barierę, ponownie otwierając tę drogę przed kobietami), Kant Mnicha z Danutą Topczewską-Baranowską.
- lato 1961 - drogę Stanisławskiego na północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu z D. Topczewską-Baranowską oraz lewą połać ściany Kazalnicy, z Wandą Błeszyńską-Łącką.
- koniec lipca 1962 - pierwsze przejście kobiece Wariantu R na Mnichu, z Janina Zygadlewicz.
- 1962 - pierwsze przejście kobiece drogi Długosza na północno-wschodniej ścianie Kazalnicy z W. Błeszyńską-Łącką.
- sierpień 1963 - lewy filar Kazalnicy, w dwudniowej wspinaczce z J. Dymkiem.
- zima 1963-64 - wraz J. Zygadlewicz podjęła dwie nieudane próby przejścia grani wokół Morskiego Oka.
W zimie 1969 r. wzięła udział w pierwszym zimowym przejściu drogi Łąckiego na Małą Wołową Szczerbinę. Ponadto, przeszła środek północnej ściany Kazalnicy, Żabią Turnię, płyty Wrześniaków na Zamarłej. W kolejnych zimach przechodziła takie drogi, jak Korosadowicza na Kazalnicy, Stanisławskiego na Mnichu czy Łapińskiego na Kazalnicy (w lutym 1974 r. - z Jackiem Porębą). Wraz z Anną Okopińską podjęła zaawansowaną próbę przejścia zimowego Głównej Grani Tatr (1977 r.).
W 1967 r. pojechała z Wandą Rutkiewicz do Chamonix w Alpach, gdzie w dwudniowej wspinaczce obie panie pokonały wschodnią ścianę Aiguille du Grépon, drogą Younga i Knubla. Było to pierwsze kobiece przejście tej drogi. Latem 1969 r. uczestniczyła w dorocznym spotkaniu Rendez-vous Hautes Montagnes i weszła granią Hornli na Matterhorn. Halina Krüger-Syrokomska często wiązała się liną z Anną Okopińską. Pokonały wspólnie grań Kuffnera na Mount Maudit w 1976 r., a w 1981 r. północny filar Aiguille du Chardonnet, ostrogę Brenva na Mount Blanc i centralny filar Les Courtes.
Międzynarodowy rozgłos zyskała w 1968 r. za sprawą pokonania wraz z W. Rutkiewicz wschodniego filara Trollryggenu w Norwegii - najdłuższej skalnej ściany w Europie. Było to pierwsze przejście kobiece, a siódme w ogóle i zajęło im trzy dni (9-11 sierpnia). Andrzej Paulo podsumował to następująco w Taterniku: „Jest to chyba największy wyczyn w historii skalnego alpinizmu kobiecego w Polsce i jedno z najpoważniejszych przejść kobiecych w skali światowej."
Przygodę z górami wysokimi zaczęła w 1970 r. wyprawą Klubu Wysokogórskiego w Pamiro-Ałaj i Pamir, gdzie wspięła się na Pik Lenina (w zespole z Wandą Rutkiewicz, Bogdanem Jankowskim, Janem Kiełkowskim, Andrzejem Zawadą i Władimirem Prokopienko). Podjęła też próbę zdobycia Piku Szczurowskiego.
W Kaukazie w 1977 r. uczestniczyła w obozie wyczynowym PZA. Wraz z Dobrosławą Miodowicz-Wolf i Anną Okopińską weszła w kilka godzin północną ścianą na Ułłu-tau-czanę przez tzw. Deskę, oraz już w większym zespole na Elbrus.
W roku 1975 w Karakorum uczestniczyła w pierwszym kobiecym wejściu na Gaszerbrum II. Na szczycie stanęła 12 sierpnia razem z Anną Okopińską. W tamtych czasach był to rekord wysokości zespołu żeńskiego – pierwszy ośmiotysięcznik zdobyty przez samodzielny zespół kobiecy. Wyprawa ta została zorganizowana przez PZA z okazji Międzynarodowego Roku Kobiet. Uczestniczyli w niej także mężczyźni, a liczne nieporozumienia między uczestnikami zostały uwiecznione na filmie Temperatura wrzenia.
{youtube}ck4P7NxQHBg{/youtube}
W 1978 r. znalazła się w składzie organizowanej przez Warszawski Klub Wysokogórski wyprawy na Makalu, która skończyła się niezbyt zaawansowaną próbą zdobycia wierzchołka.
W 1982 r. uczestniczyła w kobiecej wyprawie na K2. Zmarła w obozie na Żebrze Abruzzi (6700 m) podczas próby wejścia na szczyt. Przyczyną śmierci był najprawdopodobniej obrzęk mózgu spowodowany chorobą wysokościową lub zator tętnicy płucnej. Została pochowana na cmentarzyku poległych alpinistów, którzy zginęli w czasie wyprawy na K2.
Artykuły o swoich dokonaniach publikowała w Taterniku.
Była czynną działaczką Klubu Wysokogórskiego, pracowała w komisjach sportowej, szkoleniowej i propagandy. W 1974 r. została wiceprezesem, a następnie prezesem Warszawskiego Klubu Wysokogórskiego. Równocześnie pełniła różne funkcje w PZA.
{youtube}lj_nUw7Ftng{/youtube}
Anna Makowska
Źródła:
- Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu tom VI, Wydawnictwo Stapis
- Wikipedia
- kw.warszawa.pl/halina-kruger-syrokomska
- Taternik 1/1983
-www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,96856,15167379,Marianna_Syrokomska_Kantecka__Nie_mam_do_gor_pretensji.html?disableRedirects=true
