Przedstawiciel czasów, kiedy to marzenia nie musiały iść na kompromis z naciskami współczesnego życia. Przedstawiany jako pełnego pasji mężczyznę, dla którego wspinaczka stanowiła nakaz płynący z głębi serca. Bardzo rzadko trafia się taki człowiek jak Mallory, który gorąco wierzył, że trzeba próbować urzeczywistnić każdy swój sen i który do końca wystawiał jego życie na najcięższą próbę.

Na co dzień był rozmarzony, skory do żartów i jednocześnie bardzo brytyjski – wciąż na nowo próbował zwyciężać – w końcu za wszelka cenę. Pytanie tylko dlaczego? To bardzo proste: “ Ponieważ ta góra istniała”.

George Leigh Mallory, fot. http://izquotes.comGeorge Leigh Mallory, fot. http://izquotes.com

George Herbert Leigh Mallory to w sumie postać znana jedynie wąskiemu gronu fanatyków alpinizmu i himalaizmu. Przeszedł on do historii jako jeden z najwybitniejszych i najbardziej charyzmatycznych i zarazem najpopularniejszych zdobywców górskich szczytów pierwszego dwudziestolecia juz minionego wieku. Urodził się 18 czerwca 1886 roku w Mobberely, Cheshire, gdzie juz jako siedmiolatek odkrył w sobie prawdziwą pasję życia, podczas wspinaczki na wieżę kościoła, gdzie jego ojciec był pastorem. Jego reputacja jako sportowca wzrosła w Winchester Collage, to tam odznaczył się jako wspaniały i nieustraszony gimnastyk. W wieku 18 lat zadebiutował w Alpach, gdzie wracał znowu i znowu, aż tak przez kolejne sześć lat, aby doskonalić swój niepowtarzalny styl i zdobyć cenne doświadczenie.

Z zawodu był nauczycielem historii, ale mimo swoich obowiązków związanych ze szkołą, wspinał się regularnie. W tym samym czasie Mallory napotkał swoją wielką miłość: Ruth Turner (1892 – 1942), z którą ożenił się na 6 dni przed przystąpieniem Wielkiej Brytanii i Niemiec do wojny.

{youtube}5vvTPeQSEl8{/youtube}

Zdawać by się mogło, iż życie u boku ukochanej osoby i posiadanie szczęśliwej rodziny (miał trójkę dzieci) zmieniłoby hierarchię wartości Mallory’ego. Nic bardziej mylnego. Mallory w tym czasie odkrył w sobie niepokój i brak zadowolenia z dotychczas prowadzonego życia. Jego niepokój wynikał przede wszystkim z samego faktu, iż niewiele zostało do zdobycia w tzw. epoce żarliwych poszukiwań, w której żył, epoce w której Mount Everest był rzeczywiście „ostatnia granicą”. Ze względu na jego reputację jako wspinacza Mallory został poproszony o wzięcie udziału w pierwszej ekspedycji rozpoznawczej na Everest w 1921 roku. Oferta ta dała mu pretekst do rezygnacji z aktualnego zajęcia i jednocześnie pozwoliła mu zarabiać na życie robiąc to, co kochał najbardziej.

Pierwsza wyprawa miała głownie na celu zbadanie podejścia do Przełęczy Północnej (North Col, Chang La) i w ostatecznym rozrachunku osiągnęła wysokość 7010 metrów. Kolejna natomiast, zorganizowana w 1922 roku osiągnęła 8301 metrów. Jednak jej sukces został przyćmiony tragicznym wypadkiem, w wyniku którego w lawinie zginęło siedmiu Szerpów, wypadkiem za który Mallory czuł się częściowo odpowiedzialny i z powodu którego już nigdy nie zamierzał wrócić pod szczyt. Jednak podróż do Nowego Jorku, gdzie Mallory miał poprowadzić wykład na temat swoich doświadczeń spod Everestu odnowiły jego entuzjazm. Może to wynikało również z faktu, iż głęboko wierzył, że można dążyć do realizacji każdego marzenia?

„Oni potrzebowali Mallory’ego przez jego najwyższe umiejętności wspinaczkowe, a on potrzebował ich wsparcia do realizacji jego obsesji.”

W 1924 roku George Mallory i Andrew „Sandy” Irvine podjęli próbę zdobycia szczytu Mount Everest z Przełęczy Północnej przy użyciu tlenu. Był 8 czerwca, godzina 12.50 gdy Noel Odell dojrzał grupę szturmową przez dziurę w chmurach. Szli, dobrze widoczni na tle błękitnego nieba, wzdłuż śniegowego pola na północno-wschodniej grani, prawdopodobnie znajdowali się gdzieś między pierwszym, a drugim uskokiem. Niezależnie od tego, na jakiej wysokości wtedy byli, ten widok – jak we dwóch idą po zaśnieżonym wybrzuszeniu skalnym – pozostanie ostatnim wspomnieniem o nich.

Od tego czasu nie ma żadnego dowodu na to, iż szczyt został osiągnięty, ani również zaprzeczenia tego faktu, choć znalezienie czekana Irvine’a w 1933 roku, czy kawałka liny konopnej przez chińskich alpinistów w 1960 roku mogą świadczyć o prawdopodobnym pokonaniu Drugiego Uskoku. Przede wszystkim jednak znalezienie ciała Mallory’ego przez Conrada Anker’a w 1999 na wysokości około 8250 metrów wywołało pewne spekulacje, ale nie rozwiązało tajemnicy… Jednego czego możemy być w pełni pewni to sam fakt, iż wyprawa Mallory’ego jest arcydziełem wspinaczki wysokogórskiej za czasów jej narodzin. Jakkolwiek Mallory daleko by zaszedł, pozostanie ona najważniejszą spośród wypraw na Mount Everest.

Bibliografia:
Joe Simpson: Zew ciszy.
Reinhold Messner: Druga śmierć Mallory’ego.
Sylvain Jouty, Hubert Odier: Leksykon alpinizmu.
film: The Wildest Dream
National Geographic: Who was George Mallory?

Sabina Kogut