Catherine Destivelle to ikona kobiecego wspinania, ulubiona twarz górskich magazynów lat 80’ i 90’ oraz bohaterka niezliczonych filmów dokumentalnych o tematyce wspinaczkowej. Nie bez powodu mówią o niej: Pierwsza Dama francuskiego wspinania!
Na ten jakże zaszczytny tytuł zasłużyła sobie dzięki pokaźnej kolekcji pionierskich przejść, wśród których znajdują się również godne uznania solówki. Z pewnością nie jeden pan mógłby pozazdrościć jej tak bogatego dorobku wspinaczkowego.
Catherine Destivelle, fot: http://www.listal.com/viewimage/2276739
Urodziła się 24 lipca 1960 roku w Algierii, później, wraz z całą rodziną przeniosła się do Paryża, gdzie kontynuowała swoją edukację. Zamiłowanie do gór odziedziczyła po ojcu, który często zabierał ją na piesze wędrówki po tajemniczych, urokliwych lasach Fontainebleau. Jako trzynastolatka zaczęła podejmować pierwsze wspinaczkowe kroki, a Bleau stało się idealnym warsztatem, w którym mogła doskonalić swoje nieprzeciętne umiejętności. Po ukończeniu studiów, zaangażowała się w pracę fizjoterapeutki i na kilka lat zrezygnowała ze wspinaczki. Rozwiązanie to jednak nie przyniosło oczekiwanej satysfakcji, dlatego w wieku 25 lat powróciła do górskich zmagań. Wtedy również zaczęła brać udział w profesjonalnych zawodach wspinaczkowych.
Catherine Destivelle szybko udowodniła, że jest jedną z najlepiej wspinających się kobiet na świecie. Już w 1988 roku pokonała drogę Chouca (8a+) we francuskim rejonie Buoux. Warto wspomnieć, iż była to wówczas najtrudniejsza droga pokonana przez kobietę. Doskonale radziła sobie również podczas zawodów wspinaczkowych. W latach 1986-1989 pięciokrotnie stanęła na najwyższym podium (w Arco, dwa razy w Bardonecchia, w Lyon oraz Snowbird). Dzięki swoim osiągnięciom szybko zyskała popularność oraz rzesze fanów na całym świecie. Po zawodach w Snowbird z 1989 roku uznała, iż tego typu zmagania nie dostarczają jej wystarczająco dużo motywacji do poprawiania swoich wyników. Porzuciła więc rywalizację sportową na rzecz wspinaczki wysokogórskiej. Większość przejść dokonywała samotnie, co budzi jeszcze większy respekt i uznanie we wspinaczkowym świecie.
Catherine Destivelle, fot: http://www.jilliebushell.com/catherine-destivelle.html
Lata 90’ to okres największej świetności Catherine, o czym świadczą liczne, spektakularne dokonania w skałach. Znamy ją przede wszystkim z fantastycznych solowych przejść, bez asekuracji. Sama przyznaje, że wspinaczka bez liny pozwala całkowicie skupić się na ruchu oraz jego precyzji. Człowiek nie ma czasu wtedy na rozmyślania z cyklu „co by było gdyby”. Trzeba po prostu działać. Do najbardziej cenionych perełek we wspinaczkowej kolekcji Catherine należy zaliczyć następujące wyczyny:
Drugie klasyczne przejście Drogi Słoweńskiej na Nameless Tower w Pakistanie z 1990 roku oraz solowe przejście Filara Bonattego na Les Drus w Alpach. W 1991 roku wytyczyła nową drogę na ścianie Dru podczas jedenastodniowej, samotnej wspinaczki. Rok później dokonała solowego przejścia Drogi Klasycznej na Północnej Ścianie Eigeru w Alpach. Było to pierwsze, a zarazem jedyne dotychczas kobiece przejście tej linii. W 1993 roku dokonała samotnego, zimowego przejścia północnej ściany Grandes Jorasses Filarem Walkera. W tym samym roku Catherine próbowała też wdrapać się północnym filarem Makalu, jednak na wysokości 7800 m została zmuszona do odwrotu. W 1994 roku samotnie przeszła zimą Bonatti Route na północnej ścianie Matterhornu. Dokonanie to stanowiło równocześnie zakończenie projektu tzw. alpejskiej trylogii, czyli pokonania trzech północnych ścian: Eiger, Grandes Jorasses i Matterhorn. Jeszcze w tym samym roku na swoje konto wpisała pierwsze przejście lodospadu Losar. W 1995 roku pokonała południowo-zachodnią ścianę Shishapangma, próbowała również wspiąć się na południową ścianę Annapurny. Warto wspomnieć, iż w 1996 roku wraz ze swoim mężem – Erikiem Dacampem zorganizowała wyprawę na Antarktydę, podczas której udało się zdobyć dwa dziewicze szczyty w Ellsworth Range. Podczas wyprawy Catherine Destivelle uległa wypadkowi, w wyniku którego doznała otwartego złamania nogi. Konieczność dłuższej rehabilitacji oraz urodzenie dziecka spowodowały kilkuletnią przerwę we wspinaczkowych podbojach. Jednak już w 1999 roku przypomniała światu o swoim istnieniu. Dokonała wówczas pierwszego kobiecego solowego przejścia Cima Grande drogą Hassa-Brandler w Dolomitach, tym samym udowodniła, iż nadal utrzymuje świetną formę.
W Polsce mieliśmy okazję gościć ją dwukrotnie. Najpierw w 2000 roku podczas drugiej edycji Explorers Festival w Łodzi. Pojawiła się również na 8 Krakowskim Festiwalu Górskim. Mogliśmy wówczas zobaczyć film „Beyond the summits” z udziałem Catherine. Należy również wspomnieć, iż Pani Destivelle jest autorką wielu publikacji i książek o tematyce wspinaczkowej, a także bohaterką filmów dokumentalnych ze swoich wypraw górskich z najróżniejszych zakątków świata. Dla wielu stała się symbolem równowagi i perfekcji. Niezwykle utalentowana, silna i piękna, kobieta sukcesu, a równocześnie kochająca żona i matka.
Catherine Destivelle, fot: http://cruxcrush.com/2013/03/25/vintage-climbing-babes-we-salute-you/
Wspinaczka na własnej asekuracji:
- 1983 – La Dudule, Saussois, Francja (trzecie kobiece 7a)
- 1985 – Pichenibule, Verdon, Francja (trzecie kobiece 7b+)
- 1985 – Fleur de Rocaille, Mouriès, Francja (pierwsze kobiece 7c+/8a)
- 1988 – Rêve de Papillon, Buoux, Francja (czwarte kobiece 8a)
- 1988 – Elixir de Violence, Buoux, Francja (8a)
- 1988 – Samizdat, Cimaï, Francja (8a)
- 1988 – La Diagonale du Fou, Buoux, Francja (8a)
- 1988 – Chouca, Buoux, Francja (pierwsze kobiece 8a+)
Przejścia solowe:
- 1985 – El Puro, Mallos de Riglos, Hiszpania
- 1987 – Bandiagara Escarpment, Mali
- 1989 – Phi Phi Islands, Tajlandia
- 1997 – Old Man of Hoy , Szkocja
Pierwsze przejścia w Alpach:
- 1990 – Filar Bonattiego w Aiguille du Dru
- 1991 – nowa droga w Aiguille du Dru – “Droga Destivelle”
- 1992 – północna ściana Eigeru
- 1993 (zima) – Grandes Jorasses drogą Walkera
- 1994 (zima) – Droga Bonatti na północnej ścianie Matterhornu
- 1999 – Cima Grande drogą Hassa-Brandler
Ważniejsze wyprawy:
- 1990 – Trango (Nameless) Tower wraz z Jeffem Lowe.
- 1992 – Północny Grzbiet Latok I (do tej pory nie zdobyty), dotarła do wysokości 6000m wraz z Jeffem Lowe
- 1994 – Shishapangma południowo- zachodnią ścianą wraz z Erikiem Decampem
- 1996 – Peak 4111, Góry Ellsworth wraz z Erikiem Decampem
Izabela Musiał
Filmy:
{youtube}VIRcNiUMRRw{/youtube}
{youtube}KZIpC0ZwjeA{/youtube}
{youtube}1x3TxH3YOxE{/youtube}
