loading...
Turystyka Górska
Sporty Górskie
loading...
Strefa Outdoor
Kultura
loading...
Kultura

Turystyka

Sport

Sprzęt

Konkursy

Alberto Iñurrategi urodził się 3 listopada 1968 r. w Hiszpanii w Aretxabalecie w Kraju Basków. Swoją przygodę z górami rozpoczął w 1984 r. w hiszpańskich górach, w których wytyczył kilka nowych dróg.

W Alpach przeszedł m.in. drogę Bonattiego na Dru w Chamonix we Francji, również we Francji wspinał się w Verdon. Poza tym w 1989 r. wspinał się na El Capitanie (2307 m) w Yosemite oraz w 1997 r. zdobył najwyższy szczyt Nowej Zelandii - Mount Cook (3724 m).

Alberto Iñurrategi, źr. www.ternua.comAlberto Iñurrategi, źr. www.ternua.com

W Himalaje po raz pierwszy pojechał w 1990 r. do Nepalu, gdzie wszedł na szczyt Pumori (7161 m). Z kolei w 1993 r. pojechał po raz pierwszy na wyprawę do Karakorum, gdzie próbował zdobyć K2.

Jest drugim Hiszpanem (po Juanito Oiarzabalu) i Baskiem oraz dziesiątym człowiekiem w historii, który skompletował Koronę Himalajów i Karakorum. Zajęło mu to 11 lat (1991- - 2002) i dokonał tego w wieku 33 lat.
12 ośmiotysięczników zdobył wraz ze swoim bratem Felixem, który zginął w lipcu 2000 r. podczas zejścia z Gaszerbrumu II. Po tej osobistej tragedii Alberto nie zaprzestał jednak wspinaczki i w ciągu dwóch lat stanął na szczycie Gaszerbrum I i Annapurny.

Alberto Iñurrategi wspina się w stylu alpejskim, wszystkie 14 ośmiotysięczników zdobył bez użycia tlenu. Starał się także unikać korzystania z lin poręczowych i pomocy sherpów.

Etapy zdobywania Korony Himalajów i Karakorum:
30 września 1991 – Makalu, droga Kukuczki.
25 września 1992 – Mount Everest, w tym czasie został najmłodszym człowiekiem, któremu udało się zdobyć szczyt bez użycia tlenu.
24 sierpnia 1994 – K2, była to druga wyprawa braci Iñurrategich na K2. Na szczyt dotarli razem z hiszpańskimi wspinaczami Kike de Pablo, Juanito Oiarzabalem i Juanem Thomasem.
11 września 1995 – Czo Oju
27 września 1995 – Lhotse
6 maja 1996 – Kanczendzonga, bracia wraz z Juanito Oiarzabalem dotarli na szczyt drogą Brytyjską po stronie północnej.
11 października 1996 – Sziszapangma, podczas aklimatyzacji na obóz spadła seria lawin. Zginął wówczas Bask José Luis Zuloaga. Na szczycie stanęli obaj bracia wraz z Baskiem Josu Bereziartua.
13 lipca 1997 – Broad Peak
23 maja 1998 – Dhaulagiri
29 lipca 1999 – Nanga Parbat, szczyt zdobył wraz z Jose Carlos Tamayo drogą Kinshofera.
25 kwietnia 2000 – Manaslu
28 lipca 2000 – Gaszerbrum II
8 lipca 2001 – Gaszerbrum I
16 maja 2002 – Annapurna

Alberto Iñurrategi, źr. www.ternua.comAlberto Iñurrategi, źr. www.ternua.com

Alberto Iñurrategi oczywiście nie ograniczył swej górskiej działalności jedynie do zdobycia Korony Himalajów i Karakorum. W międzyczasie próbował wejść na chiński szczyt Gyala Peri (7294 m) w Himalajach. W 1999 r. w Karakorum przeszedł wraz z Jonem Lazkano drogę Słoweńską na Trango Nameless Tower (6238 m) w Pakistanie. Także w Pakistanie w 2005 r. próbował zdobyć szczyt Baintha Brakk (7285 m). 11 maja 2006 r. wraz z Jonem Beloki i Eneka Guenetxea zdobył indyjski szczyt Shivling (6543 m). W sierpniu 2008 r., z okazji 50. rocznicy pierwszego wejścia na Gasherbrum IV dokonanego przez włoskich wspinaczy Waltera Bonattiego i Carlo Mauriego, Alberto Iñurrategi wraz z José Carlosem Tamayo, Ferránem Latorre, Juanem Vallejo i Mikelem Zabalem zorganizował ekspedycję północno-zachodnią granią góry. Nie stanęli jednak na szczycie głównym. Podczas tej wyprawy został nakręcony film dokumentalny „Gasherbrum IV: Piedra de Luz”. Rok później, razem z Juanem Vallejo i Mikelem Zabalza, brał udział w ekspedycji na Makalu (8463 m) filarem zachodnim, która jednak zakończyła się niepowodzeniem. W 2009 r., ponownie w towarzystwie Juana Vallejo i Mikela Zabalza, Alberto Iñurrategi próbował zdobyć Everest od strony północnej przez tzw. korytarz Hornbeina. Złe warunki pogodowe zmusiły himalaistów do rezygnacji ze wspinaczki.
W tym samym składzie, w 2010 r. zdobyli trzy szczyty masywu Broad Peak (Broad Peak North, Broad Peak Central oraz Broad Peak główny). Latem 2011 r. trio przeszło Grenlandię z południa na północ – 2200 km w linii prostej. Udało im się tego dokonać w ciągu 32 dni (o 8 mniej niż zakładano).

We współpracy z innymi wspinaczami i górskimi dokumentalistami wyprodukował takie dokumenty jak „Annapurna: sueño y vacío”, „Gure Himalaya” oraz „Hire Himalaya” (upamiętniający brata).

Anna Makowska

Źródła:
Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu tom VI, Wydawnictwo Stapis
Wikipedia (Pl, En, Es)
www.ternua.com

loading...
Dla Niej
loading...
Dla Niego
loading...
Dla Dzieci

Artykuły Strefy Outdoor

loading...
Nowości
Produkty i testy
Porady
Producenci