Dopóki będą na pierwszym planie emocje, dyskutować niewarto. Przeczytałem. Sam wnikliwie rozważałem. Rozmawiałem z paroma ludźmi z jednej i drugiej strony dyskusyjnej "barykady" (piszę z cudzysłowie, bo gdyby Naczelnik dostał telefon od L. Olszańskiego, że tenże potrzebuje pomocy to by pewnie pobiegł bez wahania i na odwrót - a jeśli nie to niech obaj panowie wynajmą tzw. "ruskich" i się odstrzelą).

Naczelnik tematu raczej unikał - co rozumiem o tyle, że jest to dlań na tyle osobiste przeżycie, że nie musi o tym gadać z każdym, a przez telefon tym bardziej. I tak też widzę jego zachowanie (o ile takie miało miejsce) podczas pogrzebu: jeśli facet, który sam przeżył tę sytuację w roli zasypanego i odpowiedzialnego za przebieg działań (acz przecie nie za całość sytuacji do końca, bo każdy z biorących w niej udział miał prawo jak "partner na linie" wyrazić swoje zdanie przez radiotelefon), od razu - nim sam sie pozbierał (a to trwa czasem miesiące) ma sygnały, że ojciec Bartka (nim nastąpił pogrzeb) biega i dyszy żądzą udowodnienia, że ktoś mu syna skazał na śmierć, reaguje równie emocjonalnie...

Rozmawialem też z Andrzejem Wilczkowskim, którego autorytetu nie sposób kwestionować i generalnie zgodziliśmy się (każdy kto był kilka razy zimą w Górach o tym wie), że nie sposób przewidzieć zagrożenia lawinowego w konkretnym miejscu, i bywałem świadkiem kuriozalnych wydarzeń, gdy kurs zimowy taternicki pod wodzą znanego instruktora przy V. stopniu zagrożenia lawinowego torował kilka godzin ścieżkę do Czarnego Stawu na Hali letnim szlakiem (ja sam się stukałem w czoło), a i sam się poślizgnąłem pod wierzchołkiem Kościelca przy II. stopniu (poniżej nie było stromo i wyhamowałem), przy IV. stopniu zjeżdżałem "dupozjazdem" po wcześniejszych śladach zboczem "spopod" Żółtej Turni acz... poprzedniego dnia tym samym zboczem w ścisłym rezerwacie na moich oczach zjeżdżali pracownicy parku na nartach (podobno w ramach "działań służbowych" ;-) ).

Wypadek lawinowy może się zdarzyć zawsze i wszędzie, a każdy podejmujący akcję ratowniczą w ryzykownym terenie ma obowiązek zgłosić swoje wątpliwości dowodzącemu grupą. Jeśli cała grupa w uznaniu okoliczności (nie można było, w skutek zawiania śladów i ciemności w momencie gdy grupa ratowników podchodziła, ustalić trasy wejścia dwóch ratowników ze schroniska kilka godzin wcześniej, a obsunięcie torującego sugeruje zagrożenie); natomiast grupa trasą znaną z wcześniejszych przejść dowodzącemu grupą ratowników, bez zastrzeżeń podejmuje marsz obraną prze dowodzącego akcją trasą - to nie ma absolutnie podstaw by stawiać przed sądem jedną osobę, czy organizację.

To nie jest grupa osób (częściowo niepełnoletnich) za które odpowiedzialność bierze kierujący wycieczką pedagog nie mający uprawnień przewodnika (odwoływanie do casusu Szumnego), lecz grupa wykwalifikowanych ratowników kierowana przez bardziej doświadczonego kolegę (w tym wypadku Naczelnika), z którym zawsze można drogą radiową wymienić uwagi mające wpływ na bieg akcji, albo się wycofać (wybór należy do Ciebie).


Stało się jak się stało, straszne i tragiczne, i może dobrze by było gdyby kiedyś żyjący uczestnicy zdarzenia zechcieli publicznie (oddaję swoją osobę jako redaktora) odpowiedzieć na chwytliwe medialnie zarzuty... - to by pewnie uzdrowiło całą sytuację...

-------------------------------------

Pozdr.: Jacek.

NO BEER - NO CLIMBING !!!



Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 2007-11-04 22:34 przez Jacek - org..