Witam! No, nie myslcie sobie ze tylko Wy mieliscie dlugi weekend. Nawet w takim kraju jak Niemcy, w kraju pracusiow i „freie Marktwitschaft” zdarza się przedłużony weekend. A wiec pakowanie plecakow, snucie planow i nadzieja na udana pogode. Wyjeżdżam w miejsce do któregomam szczególny stosunek. Wiaze się ono ze wspomnieniami sentymentalnymi. Sloneczna Italia, romantyka i tego typu duperele.
Zapada już zmrok nad rozgrzanym południowym słońcem miastem, kiedy się z nim witamy.






Jeszcze wieczorny spacer przy szumie fal i nastepny poranek wita nas słońcem na polu namiotowym w Arco.



Już w domu przygotowałam kilka interesujących drog wspinaczkowych, slowem – program na cale trzy dni. Wybieramy droge w dolinie rzeki Sarco. Dziesięć wyciągów, 300 m sciana, trudności generalnie IV+ z czego dwa miejsca V i V+.Okolo dziewiatej rano zaczynamy droge. Prowadzi oczywiście mój partner a ja zbieram tylko ekspresy.



Oto kilka zdjęć z tego dnia.



Na trzecim stanowisku troche się nudze wiec fotografuje najblizsza okolice. Podczas, gdy mój partner walczy, moim towarzyszem jest ten stwor.





Pierwsze sto metrow za nami.









Oj, głupi ten człowiek strasznie, meczy się, dynda w powietrzu…





Na przedostatnim stanowisku znajduje się ksiazka wpisow. Czytamy…i co czytamy? Wpis …po polsku..Mala Syrenka vel Laura Palmer…i manuela he he . Jaki ten swiat maly.

Droge kończymy przy odgłosie nadchodzącej burzy. Pod nami, w Polowie sciany znajduje się jeszcze jeden zespol. Mysle o nich kiedy wracamydo Arco.





Szwendamy się po waskich uliczkach Arco, szukamy wspomnien, klimatu zeszłej jesieni. Ale to jest wiosna i inny to czas. Ale rownie piekny.





Błądzimy wśród oliwnych gajow, sycimy zapachami bujnej, południowej roślinności…



…ponad dachami Arco…





Pozniej jezioro. Widze je pierwszy raz w świetle dnia. Kiedy bylam tu w listopadzie ubiegłego roku, przyjechaliśmy noca i tylko czulam w ciemnościach jego obecność. Zapach wody i szum fal. Rano byliśmy już w Brencie.








Jedziemy do Mori. Moje nowe autko dzielnie wspina się w gore wśród winnic i oliwnych ogrodow.



W planie ferrata Monte Albano. Podobno trudna. I fakt, po pierwszych metrach jest zejście awaryjne dla tych, którzy stwierdza ze to jednak nie dla nich. Ja mam problemy już na wejściu w droge, blokuje mi się but w szczelinie i wisze tak z dziesięć minut bezradnie i nie mogę ani w gore ani w dol. Zastanawiam się czy wypekac ale…nie. Nie pekam.

















Przepinanie się czasami trudne, no i strome to k……o…



Na szczescie od czasu do czasu sa jakies ułatwienia, to na nóżkę, to na raczke…



Łagodniejsze miejsca tez sa.







Ale generalnie…wszedzie lufa.







Najbardziej jednak wykończyły mnie dwa absolutnie pionowe zaciecia, z czego jedno 60 – cio metrowe. Uff tam to już padlam na kolana przed gora.






I takie to były te moje cwiczenia zielonoświątkowo – przedsezonowe. Pozdrawiam cala w zdrowiu i szczęściu.




Iwona S