Dzięki kolejnej bezśnieżnej zimie, a może też trochę przez „aberrację spręża” sezon 2015 galopuje na całego, czas więc rozliczyć się z poprzednim rokiem. Żeby było śmieszniej granica między sezonami całkowicie się zatarła: ostatnią nową drogę w 2013 roku zrobiłem 28 grudnia (przy znakomitych warunkach), a w skałach w 2014 wspinałem się już 3 stycznia. Pierwsza nowa droga 2014 powstała 9 lutego, a najdłuższy okres bez wspinania w skałach miał miejsce na przełomie stycznia i lutego i wynosił 17 dni… Całkiem nieźle jak na środek zimy.

Dawid Woźniak driluje na Krzyżakowej fot. trz

Dawid Woźniak driluje na Krzyżakowej fot. trz

Jeśli chodzi o cyfry: od razu uprzedzę fakty – nie udało mi się po raz trzeci z rzędu przekroczyć magicznej ilości 100 nowych dróg… Licznik zamknął się na 92 pozycjach, mimo zwariowanej grudniowej pogoni… 1 grudnia na liście nowości było „tylko” 56 pozycji. Ale proszę – nie żałujcie mnie. Jako, że w latach 2012 i 2013 udało mi się wytyczyć odpowiednio 102 i 125 nowości, przeksięgowałem sobie w głowie 8 brakujących dróg i znowu chodzę zadowolony.

Adam Karpierz na Valar Morghulis VI.5 fot. trz

Adam Karpierz na Valar Morghulis VI.5 fot. trz

Zanim przejdę do zreferowanie pierwszego odcinka jeszcze kilka uwag ogólnych. W ubiegłym roku więcej czasu niż zwykle poświeciłem po prostu powspinaniu się. Dzięki temu poprowadziłem i przeszedłem (solo) łącznie 504 linie (w tym solo 122 drogi, oczywiście w większości niewysokie z przedziału VI-VI.4). Wspinałem się wyłącznie w Polsce. Bez znajomości przeszedłem 261 dróg, w tym około 40 z przedziału VI.2 -VI.4. Nie chodzi o epatowanie cyfrą, bo to żaden wyczyn. Moim celem było zweryfikowanie własnych odczuć w popularnym przedziale trudności, który jest w moim zasięgu OS, gdyż w poprzednich latach wspinałem się niemal wyłącznie RP i to po swoich drogach. Wnioski są takie, że zarzuty o jakiejś wyjątkowej promocji cyfry ma moich drogach są w zdecydowanej większości mało poważne. Jak wszyscy moi znajomi wiedzą, nie robię z procesu ustalania trudności osobistej życiowej tragedii. Weryfikacja cyfry to naturalny proces, a ja każdą zalicytowaną wycenę traktuję wyłącznie jako propozycję i punkt odniesienia dla powtarzających. Nie mówimy o korekcie o ćwierć, czy pół stopnia, bo doktoryzowanie się w takim zakresie skali naprawdę zahacza o kabaret, a „nie myli się tylko ten co nic nie robi”.

Jakie Piękne Samobójstwo VI.5, fot. Marcin Kowalik

Jakie Piękne Samobójstwo VI.5, fot. Marcin Kowalik

Pierwsze nowości sezonu powstały wiosną w Dolinie Brzoskwinki. Wspólnie z Dawidem Woźniakiem działaliśmy na Skale Krzyżakowej. Powstały tam od lewej następujące linie:

- Przebacz Mi Brunhildo VI.3 (4R ST);
- Valar Morghulis VI.5 (5R ST);
- Ulrich Von Jungingen VI.4 (5R ST);
- Jakie Piękne Samobójstwo VI.5 (6R ST);
- Prawitacja VI.2 (4R ST); współautor Marcin Kowalik
- Szatnia VI- (3R ST)

Ulrich Von Jungingen szybko stał się podkrakowskim klasykiem w swoim stopniu, ale na uwagę zasługuje też Valar Morghulis, który prezentuje bardzo urozmaiconą wspinaczkę: od siłowego przewisu po delikatną płytę. Droga dedykowane jest miłośnikom sagi „Gra o Tron”. Nieco innych charakter ma linia Jakie Piękne Samobójstwo – tutaj trzeba zapinać na krawądkach, a na górze czeka trikowy okapik. Nazwa została zaczerpnięta z tytuły książki Rafała Ziemkiewicza, która powinna stać się obowiązkową lekturą każdego Polaka. Już sam Dawid wytyczył na lewym skraju ściany drogę Nagi Miecz VI.5 (4R ST). Na poprowadzenie czekają jeszcze dwa trudniejsze projekty o roboczych nazwach Wilcze Doły i Syndrom Sztokholmski.

c.d.n.

Jacek Trzemżalski
www.sport2b.pl

Eksplorację wspierają:

- Beal
- Petzl
- The North Face
- Friction.pl
- Milo
- Trafo Base Camp
- Sprzęt udostępniony w ramach projektu Komisji Wspinaczki Skalnej PZA.