Zwani Góralami Połonin.

Ostatecznie, w wyniku Akcji „Wisła” zostali przepędzeni choć ślady kultury materialnej, jakie pozostały po Bojkach w Bieszczadach to budownictwo sakralne (cerkwie) i zabudowa domowa (chyże).

To grupa etniczna zamieszkująca Karpaty Wschodnie (od Bieszczad do Gorganów).
Niektórzy badacze twierdzą nawet, że na terenie obecnej Polski, Słowacji, Ukrainy i Serbii jest społeczność (ok. 1,2 mln osób) o pochodzeniu karpatoruskim, do którego obok Bojków zalicza się również Łemków i Hucułów - nie powiodły się próby och zukrainizowania, a ludność ta wciąż ma poczucie swojej rusińskiej odrębności z dążeniem do stania się czwartym narodem wschodniosłowiańskim – obok Ukraińców, Rosjan i Białorusinów. Obszar historyczno-etnograficzny występowania Bojków nazywany też bywa BOJKOWSZCZYZNĄ.
Ciekawa sprawa dotyczy języka Bojków:
Przyjmuje się, iż jest to jeden z dialektów języka rusińskiego. Odnotować można również istotne wpływy języków:
- staro-cerkiewno-słowiańskiego,
- polskiego,
- słowackiego,
- węgierskiego,
- rumuńskiego.
Cechy charakterystyczne to:
- zagroda jednobudynkowa,
- długie, wąskie chałupy (tzw. CHYŻE)'
- słomiane dachy,
- podstawą gospodarki było rolnictwo (plus hodowla i pasterstwo) – pasterstwo odbywało się głównie na górskich łąkach zwanych połoninami,
- życie duchowe nierozerwalnie wiązano z cerkwią,
- budowle cerkiewne zwykle wznoszono na górze, w miejscach trudno dostępnych i miały one spełniać również funkcję obronną,
- ludzie ci byli niezwykle religijni, ale i zabobonni,
- w każdej wsi były zarówno wróżki jak i czarownice,
Bojkowie to ludzie o niezwykle barwnych tradycjach i obrzędach.
Tajniki tej ciekawej, dawnej kultury bardzo dobrze ukazuje Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Spacerując alejkami skansenu można przez chwilę pomieszkać w prawdziwej bojkowskiej osadzie, zobaczyć jak żyli ówcześni członkowie tej grupy i zajrzeć do ich domów.

Bartek Michalak
Źródła:
http://www.portalgorski.pl/,
https://www.lutowiska.pl/,
https://rme.cbr.net.pl/,
Wikipedia.