Piotr Morawski urodził się 27 grudnia 1976 r., zmarł 8 kwietnia 2009 r. w Nepalu, w wyniku wypadku na Dhaulagiri. Był doktorem chemii i adiunktem na Politechnice Warszawskiej. Był wiceprezesem PZA. Wspinać zaczął się w 1996 r. W 2001 r. stanął na szczycie Chan Tengri, próbował też sił na Piku Pobiedy.

Piotr Morawski, źr. blog.arcimowicz.com

Zdobył 6 ośmiotysięczników:
Sziszapangmę (14 stycznia 2005) - pierwsze wejście zimowe
Czo Oju (24 kwietnia 2006) - wraz ze Słowakiem Peterem Hámorem
Broad Peak (9 lipca 2006)
Nanga Parbat (15 lipca 2007) - zdobył szczyt drogą Kinshofera w zespole polsko-słowackim, wraz z Peterem Hámorem i Dodo Kopoldem
Gaszerbrum I (25 czerwca 2008) - wejście w stylu alpejskim, wraz z Peterem Hámorem
Gaszerbrum II (6 lipca 2008) - wejście w stylu alpejskim, wraz z Peterem Hámorem

Wszedł na Ama Dablam, próbował także zdobyć K2, zarówno latem jak i zimą (w sezonie 2002/2003 razem z Denisem Urubką osiągnęli wysokość 7650 m). Na Annapurnie doszedł 150 m poniżej szczytu drogą Gaburrou i było to jej drugie przejście.

Poniósł śmierć podczas próby wejścia na Dhaulagiri, gdzie spadł w 25-metrową szczelinę lodową.

Został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju polskiego himalaizmu, za rozsławianie Polski w świecie.

Był autorem artykułów publikowanych w czasopismach, a także książek, które ukazały się po jego śmierci: „Zostają góry. Opowiadania. Felietony. Wspomnienia” i „Od początku do końca” (współautor, wraz z żoną Olgą Morawską).

Anna Makowska

Źródła:
- Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu tom VI, Wydawnictwo Stapis
- Wikipedia