Jest dobrze widoczny z początkowej części drogi z Polany Włosienica. Spod schroniska przy Morskim Oku nie można go jednak dostrzec. Zasłaniają go wpadające w oko charakterystyczne kształty i ściany Mnicha. Zadni Mnich to obok Mnicha i Żabiego Mnicha trzeci szczyt w tej okolicy o podobnie brzmiących nazwach.
Zadni Mnich (2175 m n.p.m.) Fot. Łukasz Ogrodnik.
Położenie:
Wspaniała w kształtach i urwista iglica. Jest całkowicie skalista i wznosi się w głównej grani Tatr Wysokich na granicy polsko-słowackiej. Zadni Mnich jest oddzielony od Ciemnosmreczyńskiej Turni, Ciemnosmreczyńską Przełączką oraz Przełączką pod Zadnim Mnichem od Cubryny. Zadni Mnich wznosi się nad Doliną za Mnichem, która to z kolei jest częścią Doliny Rybiego Potoku i Doliną Piarżystą- górna część Doliny Koprowej. Widok z wierzchołka jest trochę ograniczony, ale bardziej urozmaicony i ładniejszy niż z Mnicha.
Taternictwo:
Szczyt jest dostępny jedynie dla wykwalifikowanych taterników. Jedyni dla bardzo wykwalifikowanych turystów wysokogórskich Zadni Mnich jest jednym z najwspanialszych i najtrudniejszych szczytów w Polskich Tatrach Wysokich. Przez dużą część taterników, szczyt ten jest uważany za ładniejszy od Mnicha. Krótkie drogi są bardzo często „chodzone”, chociaż i tak Zadni Mnich w swojej popularności przegrywa ze swoim „starszym bratem”- Mnichem.
Przejście Zadniego Mnicha jest jednym z najtrudniejszych odcinków w głównej grani tatrzańskiej. Na Przełączkę pod Zadnim Mnichem grań opada 30-metrowym uskokiem, który przy zejściu wymaga zjazdu na linie, zaś przy wejściu jest najtrudniejszym (VI) punktem grani głównej Tatr. Na wierzchołku wbrew temu co widać z dołu, jest sporo miejsca i wygodnie może siedzieć na nim kilka osób. Ze szczytu miło jest popatrzeć na otaczającą panoramę i zobaczyć Mnicha i Morskie Oko z niecodziennej perspektywy. Poza tym, piękny widok na Pośredni Wierszyk i Dolinę Piarżystą. W oddali widać sznur postaci wchodzących szlakiem na Szpiglasową Przełęcz. A tu cisza…
Drogi wspinaczkowe:
-poglądowe topo ściany południowej: http://kw.warszawa.pl/topo/zadni_mnich/f/zadni_mnich_sciana_pd_8_drog_i_duzych_wariantow
- http://wspinanie.pl/topo/polska/tatry/zadni_mnich/index.htm
- Masowanie Kompleksów, VII+/VIII-
- Kompleks Stolicy, VII+/VIII-
- Mróz-Heinrich, VI+
- Wakacje w Tybecie, VII
Historia:
W XIX wieku turnię nazywano Cukrową Skałą lub Głową Cukru. Żartobliwe nazwy juhaskie to: Organista, Mnichowa Baba, Mniszka. Nazwa rozpowszechniona na początku XX wieku to Mnich II czy Mnich Drugi. Obecną nazwę wprowadził Gyula Komarnicki (1909 r.), a w wersji polskiej – Mieczysław Świerz (1919 r.). Podobieństwo nazwy szczytu do samego Mnicha tłumaczy się też bliskością samego Mnicha.
Pierwsze wejście datowane jest na 13 września 1904 r. i zostało dokonane przez Janusza Chmielowskiego oraz przewodnika-Klemensa Bachledę. 13 marca 1910, po raz pierwszy zimą szczyt zdobyli Henryk Bednarski, Józef Lesicki, Leon Loria i Stanisław Zdyb.
Ciekawostki:
Eksponowany, wspaniały uskok Zadniego Mnicha zainspirował filmowców, którzy w 1922 r. nakręcili pierwszy raz w Tatrach scenę zjazdu na linie. Był to film „W otchłani pokuty”. Z rzadkich roślin u podnóży Zadniego Mnicha występują bylica skalna i warzucha tatrzańska– gatunki w Polsce występujące tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach.
Poniżej filmik prezentujący panoramę ze szczytu:
{youtube}lWDJFvPFry8{/youtube}
Bartosz Michalak
Żródła:
- Internet (wikipedia oraz http://www.alpio.pl/gory/tatry/zadni-mnich.html );
- Wielka Encyklopedia Tatrzańska, Z. i W. Paryscy, Poznań 2004;
- Nieznane Tatry- przewodnik wysokogórski, L. Jaćkiewicz, Kraków 2009.
