W drodze na Rysy, po minięciu Czarnego Stawu, podziwiać można wspaniałe formacje skalne należące do głównej grani Tatr i znajdujące się na odcinku od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego aż po Żabiego Konia.
Wołowy Grzbiet (słow. Volí chrbát, dawniej Volov chrbet, niem. Ochsenrücken, węg. Ökörhát)
Położenie:
Jest to fragment głównej grani Tatr pomiędzy Mięguszowieckim Szczytem Czarnym, a Żabim Koniem, a dokładniej Żabią Przełęczą Wyżnią. Odcinek ten można opisać jako ok. 1 km granitowy grzbiet poszarpany licznymi zębami turniczek, gdzie umiejscowione są także 600-metrowe ściany zamykające od południa kotlinę Czarnego Stawu i poprzecinane żlebami. Można powiedzieć nawet, "że grań ta zdobi koronka zębów i przełączek".
Widok na Wołowy Grzbiet od strony północnej, fot: Marcin Kacperek
Wołowy Grzbiet oddziela od siebie Dolinę Rybiego Potoku i Doliną Mięguszowiecką.
Znajdują się w nim kolejno od zachodu na wschód:
-Czarnostawiańska Przełęcz 2340 m n.p.m.;
-Hińczowa Turnia (Hincova vea) 2377 m n.p.m.;
-Hińczowa Szczerbina (Hincova štrbina) ok. 2355 m n.p.m.;
-Hińczowa Turniczka (Hincova veička) ok. 2360 m n.p.m.;
-Hińczowa Przehyba (Vyšná Hincova priehyba) ok. 2345 m n.p.m.;
-Hińczowy Zwornik (Hincova kopa) ok. 2360 m n.p.m.;
-Wołowa Przehyba (Niná Hincova priehyba) ok. 2350 m n.p.m.;
-Zachodni Wołowy Róg (Západný volí roh) ok. 2370 m n.p.m.;
-Mała Wołowa Szczerbina (Západná volia štrbina) ok. 2355 m n.p.m.;
-Wschodni Wołowy Róg (Východný volí roh) ok. 2370 m n.p.m.;
-Wołowy Przechód (Volí priechod) ok. 2350 m n.p.m.;
-Mały Wołowy Róg (Malý volí roh) ok. 2360 m n.p.m.;
-Mała Rogata Szczerbina (Malá Rohatá štrbina) ok. 2355 m n.p.m.;
-Wielka Rogata Szczerbina (Veľká Rohatá štrbina)- jest w kształcie litery U, ok. 2355 m n.p.m.;
-Rogata Turniczka (Rohatá veička) ok. 2368 m n.p.m.;
-Wielka Wołowa Szczerbina (Veľká volia štrbina) ok. 2355 m n.p.m.;
-Wołowa Turnia (Volia vea) 2373 m n.p.m.;
-Żabia Przełęcz Mięguszowiecka (Východná volia štrbina) ok 2315 m n.p.m.;
-Żabia Turnia Mięguszowiecka (abia vea mengusovská) 2335 m n.p.m.;
-Żabia Przełęcz Wyżnia (Vyšné abie sedlo) 2272 m n.p.m.
W Wołowym Grzbiecie nazwano także inne obiekty na jego ścianach:
-Zachód Grońskiego (Grońského lávka);
-Załupa Aligatora (Aligátorov ľab);
-Mały Wołowy Żleb (Malý volí ľab);
-Wielki Wołowy Żleb (Veľký volí ľab);
-Filar Wołowego Grzbietu (Volí pilier);
-Komin Węgrzynowicza (Komín Węgrzynowicza);
-Wołowa Kazalnica (Volia kazateľnica);
-Wołowa Galeria (Volia galéria).
Turystyka:
Odcinek ten jest wyłączony od ruchu turystycznego. Pewne jednak odcinki Grzbietu dostępne są dla wprawnych turystysów wysokogórskich (zwwłaszcza od strony południowej).
Wspinaczka:
Gdy chodzi o uprawianie taternictwa natomiast, Wołowy Grzbiet, dzięki licznym turniom, przełęczom i żlebom, oferuje wiele możliwości.
http://kw.warszawa.pl/topo/wolowy_grzbiet_wasko_rozumiany_od_polnocy/f/wolowy_grzbiet_od_pn_4_drogi -topo1;
http://kw.warszawa.pl/topo/wolowy_grzbiet_wasko_rozumiany_od_polnocy/s/wyjscie_awaryjne__kulisa_grzedy_zachodu_gronskiego -topo2.
Historia:
Pierwsze odnotowane wejścia:
-na Hińczową Turnię: Karol Englisch i Johann Hunsdorfer (30 lipca 1903);
-pierwsze przejście grzbietu, przez Małą Wołową, Małą Rogatą, Wielką Rogatą i Wielką Wołową Szczerbinę oraz Wołową Turnię: Katherine Bröske, Simon Häberlein (11 września 1905);
-na Małą Wołową Szczerbinę z doliny: Janusz Chmielowski, Zygmunt Klemensiewicz, Mieczysław Świerz (20 sierpnia 1926);
-zimą na Hińczową Turnię: Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka (21 marca 1910);
-zimą na Małą Wołową Szczerbinę: Stanisław Krystyn Zaremba (30 grudnia 1934);
-zimą na Wielką Rogatą Szczerbinę: Aleksander Rokita, Stanisław Worwa (14 kwietnia 1949);
-zimą na Wielką Wołową Szczerbinę i Wołową Turnię: Alfréd Grósz (5 kwietnia 1913).
Ciekawostki:
Dawniej nazywany był Wołowcem Mięguszowieckim. Dopiero potem, grzbiet ten otrzymał własną nazwę, a występujące w nim obiekty skalne niedawno dopiero zostały nazwane.
Wołowa Turnia (2373 m n.p.m.) (Volia veza)
Położenie:
Jest to jeden ze szczytów Wołowego Grzbietu z szeregiem przełączek.
Turystyka:
Na wierzchołek nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, ale jest on dostępny od południowej strony dla wprawnych turystów wysokogórskich.
Wspinaczka:
Z dróg taternickich wymienić należy:
-środkiem północnej ściany (droga Kajki);
-środkową częścią północnej ściany (droga Surdela i Malinowskiego);
-lewą częścią północnej ściany (droga Korasadowicza);
-prawą częścią południowo-zachodniej ściany (droga Staflovej);
-prawą częścią prawej ściany Filara Puskasa (droga Janingi);
-południowo-zachodnim filarem (Filarem Puskasa).
{youtube}-8bBUrQq-3w{/youtube}
Wołowiec Mięguszowiecki (2228 m n.p.m.) (słow. Mengusovský Volovec, dawniej Štít Oľgy, Oľgin štít, niem. Volovec, Olgaspitze, węg. Volovecz, Olga-csúcs)
Położenie:
Warto w tym miejscu poświęcić parę słów temu trójwierzchołkowemu szczytowi tatrzańskiemu. Leży on w krótkiej, bocznej grani odchodzącej od Hińczowej Turni (Hincova vea).
Turystyka:
Wejście na Wołowiec Mięguszowiecki jest stosunkowo łatwe, zwłaszcza z Wołowcowej Przełęczy. Nie prowadzą tam jednak szlaki turystyczne, zatem nie jest odwiedzany przez turystów.
Historia:
Gdy chodzi o pierwsze odnotowane wejścia to należy ono do Kornela Stodoly i Johann Franza juniora (28 czerwca 1903). Zimą byli to Mieczysław Lerski oraz Jerzy Maślanka (21 marca 1910).
Ciekawostki:
Nazwa szczytu związana jest z dawniejszym wypasem bydła w dolnej części stoków.
{youtube}srCwy9M2V9A{/youtube}
Bartosz Michalak
ŹRÓDŁA:
- Tatry wysokie- przewodnik taternicki, W. H. Paryski, Warszawa 1984;
- Wielka Encyklopedia Tatrzańska, Z. i W Paryscy, Poznań 2004;
- "Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie", J. Kurczab, M. Wołoszyński, Warszawa 1991;
- Tatry Polskie- przewodnik, J. Nyka, Latchoczew 2002;
- Nieznane Tatry, L. Jaćkiewicz, Kraków 2010.
