Kolejnym szczytem opisywanym w Leksykonie tatrzańskim jest Kominiarski Wierch- szczyt wybitny, kiedyś turystycznie dostępny, a obecnie nie prowadzą tu żadne oficjalne znaki turystyczne.

Kominiarski Wierch, dawniej nazywany Kominami Tylkowymi (1829 m n.p.m.)

Opis:

Stanowi masyw górski w polskich Tatrach Zachodnich, pomiędzy Doliną Chochołowską i Kościeliską. Jego wysokość względna to aż 800 m. Sam szczyt jest płaski i rozległy (ma powierzchnię ponad 4 ha). Stąd, może przez pasterzy góralskich nazywany był Pustą Równią.

Kominiarski Wierch – widok z Polany Chochołowskiej, źródło: Wikipedia, autor: Krzysztof Dudzik

Kominiarski Wierch – widok z Polany Chochołowskiej, źródło: Wikipedia, autor: Krzysztof Dudzik

Z południowej strony oddzielony jest od Ornaku Iwaniacką Przełęczą. W kierunku wschodnim ciągną się od niego rozdzielone Doliną Smytnią dwie równoległe granie- Raptawicka Grań zakończoną Raptawicką Turnią oraz ta mniejsza zakończona jest Smytniańskimi Turniami. W kierunku północnym zaś sąsiaduje poprzez nieduży grzbiet zwany Kufą z reglowym wzniesieniem – Wielkim Opalonym Wierchem.

Turystyka i wspinanie:

Obecnie brak jest tutaj dróg turystycznych ogólnie dostępnych. Na górę można jednak bez trudu wejść od strony Doliny Chochołowskiej czy Kościeliskiej.
Kominiarski Wierch oferuje także kilka dróg taternickich. Do najciekawszych należą:
-przełamaniem południowo-wschodniej ściany od kotła (droga Kiełkowskiego);
-"direttisimą" południowo-wschodniej ściany;
-południowo-wschodnią ścianą (Szarym Zacięciem);
-lewym filarem południowo-wschodniej ściany.

Kominiarski Wierch – widok z zachodnich stoków Ciemniaka, źródło: Wikipedia, autor: Jerzy Opioła

Kominiarski Wierch – widok z zachodnich stoków Ciemniaka, źródło: Wikipedia, autor: Jerzy Opioła

Historia:

W 1892 r. Mieczysław Karłowicz wyznakował nieistniejącą już ścieżkę na Kominiarski Wierch od strony północnej. W 1901 r. oznaczono nowy szlak turystyczny od Iwaniackiej Przełęczy na szczyt. Był on bardzo popularny, ale w 1988 r. szlak został zamknięty (by turyści nie płoszyli orła przedniego, który się tu zagnieździł w skałach). W 2000 r. natomiast, cały rejon został zamknięty dla speleologów i naukowców.
Datuje się pierwsze wejście zimowe: J. Lesicki, L. Loria, J. Żuławski (1911 r.).

Ciekawostki:

Masyw składa się głównie z wapieni triasowych i rośnie tam bogata flora roślin wapieniolubnych. Występuje tu około 140 poznanych jaskiń, z których największa to Bańdzioch Kominiarski, a 8 z nich przekracza długość 100 m.

W otoczeniu Kominiarskiego Wierchu znajdowało się 5 hal górskich, które dawniej wypasane były aż pod sam szczyt. Obecnie, zarastają one lasem.

W zboczach Kominiarskiego Wierchu wydobywano rudy żelaza. Jeszcze ok. 1840 r. czynnych było kilka sztolni. Do jednej z nich dochodzono po kilkunastometrowej drabinie przymocowanej do skał.

Nazwa pochodzi od Hali Kominy Tylkowe obejmującej część jego północnych stoków. Stara nazwa obowiązywała do ok. 1950 r.

Bartosz Michalak

ŹRÓDŁA:

- "Tatry wysokie- przewodnik taternicki", W. H. Paryski, Warszawa 1984;
- "Wielka Encyklopedia Tatrzańska", Z. i W Paryscy, Poznań 2004;
- “Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie”, J. Kurczab, M. Wołoszyński, Warszawa 1991;
- "Tatry Polskie- przewodnik", J. Nyka, Latchoczew 2002.