Jest położony w słowackiej części Tatr Wysokich- najbardziej na północny wschód wysunięty masyw grani głównej Tatr Wysokich (kolejny Szalony Wierch znajduje się już w Tatrach Bielskich).

Jagnięcy Szczyt (2230 m n.p.m. lub 2229 m n.p.m.) (słow. Jahňací štít, niem. Weißseespitze, węg. Fehér-tavi-csúcs)

Jagnięcy Szczyt jest położony pomiędzy Czerwoną Turnią w masywie Kołowego Szczytu i Szalonym Wierchem.
Szczyt ma dwa wierzchołki, które są połączone niemal poziomą granią. Wyższy- główny jest południowo-zachodni.

Jagnięcy Szczyt z Koperszadzką Granią – widok z Doliny Białych Stawów, autor: Rafał Kozubek, źródło: wikipedia

W  grani Jagnięcego Szczytu, nazywanej także Granią Townsona, znajdują się kolejno:
-Kołowy Przechód (Kolový priechod);
-Wyżni Kołowy Przechód (Vyšný Kolový priechod);
-Mały Jagnięcy Kopiniak (Malý jahňací zub);
-Niżni Jagnięcy Karb (Nižný jahňací zárez);
-Wielki Jagnięcy Kopiniak (Veľký jahňací zub);
-Wyżni Jagnięcy Karb (Vyšný jahňací zárez).
Masyw Jagnięcego Szczytu góruje nad:
-Doliną Kołową na zachodzie;
-Doliną Skoruszową i Doliną Zadnich Koperszadów na północy;
-Doliną Jagnięcą na południu;
-Doliną Białych Stawów na wschodzie.

Od szczytu odchodzą dwie boczne granie:
-Jagnięca Grań (Hrebeň Jahnencov);
-Kozia Grań (Kozí hrebeň).
Wyróżnić tu można ściany:
-północną (opada do Doliny Skoruszowej);
-północno-wschodnią (opada do Doliny Białych Stawów);
-wschodnią (też opada do Doliny Białych Stawów);
-południowa (opada do Doliny Jagniącej).
Turystyka i wspinanie:
Jagnięcy Szczyt jest jednym z najczęściej odwiedzanych szczytów w Tatrach. Należy do niewielu wierzchołków w słowackich Tatrach Wysokich, na które możliwe jest wejście znakowaną ścieżką.

Na wierzchołek prowadzą szlaki z:
-Przełęczy pod Kopą;
-Doliny Keżmarskiej.

Przy zejściu ze szczytu należy uważać, aby nie przeoczyć wąskiej i niepozornej szczerbiny, w której ścieżka przechodzi na drugą stronę grani. Często zdarzają się tutaj pomyłki. Turyści, zamiast przejść tą szczerbiną na wschodnią stronę grani, idą dalej granią w kierunku Kołowego Szczytu. Łatwo się pomylić, gdyż wiedzie tam dobrze przez turystów wydeptana ścieżka, jednak prowadzi ona do miejsca, skąd zejść do Doliny Jagnięcej się nie da, gdyż grań jest tam stromo podcięta i należy wrócić.
Taternicy wytyczyli w jej ścianach liczne drogi o różnych trudnościach, spośród których najwięcej znajduje się w ścianie południowej.

Warto tu napomknąć o chociażby:
-drodze skrajnie prawym filarem ściany południowej;
-drodze zwanej Rynną Haydego (środkową rynną ściany południowej).

Historia:

Pierwsze odnotowane wejście przypisuje się Robertowi Townsonowi i spiskiemu przewodnikowi Hansowi Grossowi (9 sierpnia 1793 r.). Jednak wcześniej na szczycie bywali pasterze, kłusownicy, a także górnicy, którzy w XVIII wieku na jego północno-zachodnim grzebieniu wydobywali miedź.
Pierwsze zimowe wejście natomiast odnotowano 3 grudnia 1911 r. (Lajos Rokfalus i Gyul Heft).
Szlak na szczyt wybudowano w latach 1911–1912.

{youtube}CeVE4UBQlWo{/youtube}

Ciekawostki:

Mający kształt piramidy Jagnięcy Szczyt jest pierwszym od północy masywem Tatr zbudowanym głównie z granitów.
Widok ze szczytu jest bardzo rozległy i różnorodny. Zresztą sama droga na szczyt jest już bardzo ciekawa i malownicza. Momentami pojawia się na szlaku duża ekspozycja.
Szczególnie alpejski krajobraz prezentują stąd szczyty pobliskiej grupy Łomnicy, a wśród nich Mały Kieżmarski Szczyt opadający do Doliny Zielonej Kieżmarskiej potężnymi ścianami 900-metrowej wysokości.

Nazwa Jagnięce lub Hala Jagnięca odnosiła się pierwotnie do dolnych fragmentów Jagnięcej Grani i wiązała się z wypasem jagniąt. Od niej powstała potem nazwa szczytu. Używano dawniej też formy Jagnięcy Wierch. Masyw nosił także inne nazwy, takie jak np.:
-Szczyt Białego Jeziora (Štít Bieleho plesa);
-Białostawiański Szczyt;
-Biała Turnia (Bielý štít).

Funkcjonowały też nazwy słowackie czy niemiecke.
Obecna nazwa została ustalona około 1880 r.
Ewenementem w skali tatrzańskiej jest fakt, że wszystkie granie Jagnięcego Szczytu mają własne nazwy.

{youtube}nPMLdwYybnQ{/youtube}

Bartosz Michalak

ŹRÓDŁA:

- “Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie”, J. Kurczab, M. Wołoszyński, Warszawa 1991;
- "Tatry Słowackie- przewodnik", J.Nyka, Latchoczew 2002;
- Internet.