Generalnie wilk jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny psowatych  i zamieszkuje lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry Eurazji i Ameryki Północnej.  Gatunek ten ma szczególne skłonności terytorialne, a wielkość owego, zajmowanego terytorium zależy od dostępności pokarmu i terenu.

Stada wilków liczą do 20 osobników. Przeważnie jednak są znacznie mniej liczne i dana grupa składa się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu.

Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną.

Wilki mają też rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych– feromonów i własnych odchodów.

Wilk szary, źródło: wikipedia, autor: Gary Kramer

Żywią się głównie średniej i dużej wielkości ssakami kopytnymi (jelenie, dziki, sarny), ale rówież mniejszymi zwierzętami czy padliną, a jeśli stado jest duże. Wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada.

Watahą dowodzi najsilniejsza para (tzw. para alfa– basior i wadera), która jako jedyna ma prawo się rozmnażać.

Resztę watahy tworzą zwykle osobniki z nimi spokrewnione. Każdy wilk w stadzie ma ściśle określone miejsce, wyznaczające m.in. kolejność jedzenia zdobyczy.

Zależności te podkreślane są przez rozbudowany system gestów dominacji (m.in. podniesiony ogon i uszy) i poddaństwa (np. skulony ogon, kładzenie się na grzbiecie).

Wilki, tak jak psy, znakują swoje terytorium, by ostrzec inne osobniki przed wejściem na teren watahy.

Wilk szary, źródło: wikipedia, autor: Chris Muiden

Do porozumiewania się między sobą używają różnych sygnałów dźwiękowych:
-wycia,
-szczekania,
-warczenia,
-skomlenia,
-pisków.

Do komunikowania się używają także skomplikowanego języka ciała opartego na subtelnych znakach i sygnałach.

Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej kulturze. Na ogół w kontekście negatywnym, jako drapieżca, zabójca lub wcielone zło, wzbudzające powszechny lęk. Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej, postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie. Miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w ekosystemie.

Relacje między wilkami a ludźmi miały bardzo burzliwą historię. Tradycyjnie, ludzie postrzegali wilki negatywnie, bali się ich.

Paradoksalnie, wilki z reguły unikają jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi i rzadko kiedy atakują "bez przyczyny" Osobnym zjawiskiem są ataki powodowane przez wilki chore na wściekliznę.

Wilki, jeśli już rozpoczynają polowania na ludzi, bardzo precyzyjnie dobierają ofiary i w niemal 80% atakują dzieci, a jeżeli ofiarą jest osoba dorosła, to z reguły jest to kobieta.

Wierusz-Kowalski Alfred. Zaatakowani przez wilki. 1880, źródło: wikipedia

Można wyodrębnić kilka okoliczności, które wyjątkowo mogą generować zagrożenie ze strony wilków:
-rozdrażnienie zwierzęcia przez człowieka,
-zakażenie wścieklizną,
-brak naturalnej bazy pokarmowej połączony ze stosunkowo dużym zaludnieniem i brakiem możliwości odstraszania przez miejscową ludność,
-wyjątkowe zachowanie pojedynczych osobników (dewiacja),
-osobniki stanowiące krzyżówkę psa i wilka (w tym wypadku trudno mówić o wilku).

Z drugiej jednak strony, bez trudu znaleźć można opowiadania i mity, w których wilki są ukazywane w pozytywnym świetle.
W Polsce, obecnie, wilk podlega ścisłej ochronie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 26 września 2001 r. Zakazane są też jakiekolwiek polowania na wilki.

W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach:
-podkarpackim,
-małopolskim,
-podlaskim,
-warmińsko-mazurskim,
-w niewielkiej liczbie na terenie innych województw.

Największą ostoją wilków są Karpaty i Pogórze Karpackie.

Tutaj też znaleźć można najwięcej szczątków kopalnych przodków współcześnie występującego wilka.

Wilk, a pies domowy:
Jak powszechnie wiadomo, z tej samej co wilk odnogi ewolucyjnej pochodzi także pies domowy. Wilki dały genetyczny początek wszystkim psom. Udomowienie nastąpiło prawdopodobnie pomiędzy 15 000–8000 p.n.e. na terenie Azji.

Do istotnych jednak różnic należą:
-szersza głowa z szerokim czołem,
-czaszka z grzebieniem strzałkowym zewnętrznym,
-mocno wysklepione łuki jarzmowe,
-mocna żuchwa,
-zaokrąglone i krótsze stojące uszy,
-skośnie osadzone oczy,
-większy mózg,
-dłuższe nogi (w stosunku do wielkości ciała),
-szersze łapy,
-wąska klatka piersiowa,
-charakterystyczne (choć zmienne u osobników) umaszczenie.

{youtube}X4xomkgiZHU{/youtube}

Źródła:
-Internet.

Bartosz Michalak