loading...
Turystyka Górska
Sporty Górskie
loading...
Strefa Outdoor
Kultura
loading...
Kultura

Turystyka

Sport

Sprzęt

Konkursy
Wszystko co dobre szybko się kończy... ta stara prawda i tym razem "nie zawiodła". Udało się nam wyrwać na 4 dni, na szczęście jak się okazało bardzo intesywne dni. Pod słówkiem nam kryją się - Areta alias "Marylka" :), Krzysiek szerzej znany jako "Tasior", Jurek "Szadzik", aczkolwiek mój faworyt na nowego nicka to lodołamacz, autor tych kilku słów, oraz w ostatni dzień dołączył do nas kolega Janek ksywki którego nie znam :)
Umówiliśmy się w sobotę wcześnie rano na parkingu na Łysej Polanie, aby rozpocząć lodospadem. Po drodze z Krakowa zabrałem Aretę, Szadzik z Tasiorem dojechali z Katowic.
Padł pierwszy lód w Białej Wodzie, nie potrafię go teraz zidentyfikować z nazwy, prawdopodobnie jest to no name :). W każdym razie po łatwym początku, i kawałku pasterskiego terenu dotarliśmy pod kawałek pionowego lodu, no cóż nie od razu Kraków zbudowano, paluszki poobijane, nie raz, nie dwa zawisło się na samych dziabkach, ale ATC Szadzika nie dopuszczało do długich lotów :). Na deser jeszcze jeden solidny trudny wyciąg   w granicach WI4 i kole 14 nastąpiło zlanowanie na dół. Zaskoczeniem dnia była dla mnie rewelacyjna postawa Tasiorka i Arety, którzy w iście ekspresowym tempie przechodzili wyciągi. W przypadku Arety,złośliwcy tacy jak autor relacji twierdzą, że to przez rewelacyjne dziaby, które można zaprogramować aby same szły do góry, sama zainteresowana nie potwierdza tych insynuacji i zapewnia, że to efekt ciężkiej pracy na siłowni i panelu.
Następnie udajemy się do Popradzkiego Plesa, aby nie demoralizować młodzieży, nie powiem, że wjechaliśmy tam autem, z toną bambetli, na którą składały się m.i.n. zapasy jedzenia dla małej armii na okres miesiąca - dokumentacja foto powinna pojawić się wkrótce.
Dość solidnie zmęczeni nie mamy siły na zbyt wiele, jedynie Tasior wyrywa słowackie holky na opowieści o starych hakach w ścianie, dzięki którym nie wpadł do Popradzkiego Stawu, sądząc po rumieńcach na twarzach niewiast,uwierzyły mu na słowo :).
Niedziela, niedziela będzie dla nas, mamy ochotę na żeberko Galfego na Tępej, podejście w kopnym śniegu po pas weryfikuje nasze plany. Udajemy się w okolice Osterwy, zaś Szadzik pruje do góry 50 metrów, buduje solidny stan i urządzamy sobie uskok laborantów w wersji słowackiej - na zrobienie porządnej drogi nie ma szans, masy luźnego śniegu zsuwają się przy każdym kroku, mimo, że to tylko wędka nauczyliśmy się całkiem sporo, niektórzy jak autor relacji,odkrył tak oczywiste rzeczy, że wstyd nie pozwalala mu o tym tu powiedzieć :). Ale jak zwykle the best player of the game was........... Tasior. Ambitny kolega stwierdził, że zaatakuje taką malutką przewieszkę, bo co to dla takiego tygrysa jak on :) - solennie zapewniony przez nas,żę nie ma szans na wahadło :) wykonał piękny lot zakończony uderzeniem pleckami o ścianę, no cóż frycowe trzeba płacić, ale przynajmniej nie będzie nabierał tych biednych dziewczyn na lewe haki, teraz może pochwalić się pięknym siniakiem na lędźwiach :).
Z racji kiepskich warunków w mikstowych, podejmujemy decyzję o przeniesieniu się na poniedziałek do Doliny Staroleśnej na "lodospad w ogródkach: - WI5 - docieramy jednak zbyt późno, drogę zajął już wyjątkowo nieuprzejmy guide słowacki, który prowadził kurs, udało nam się jednak podziałać coś w lodzie obok, który z kolei był bardzo wymagający jeśli chodzi o asekurację, ale od czego mamy Szadzika :) - po nieskończonej ilości wariantów, ćwiczeń we wkręcaniu śrub wisząc na jednej dziabie, wracamy do naszego głównego lodu, gdzie urabiamy pierwszy wyciąg, na całość brakło już czasu i sił.
Obiadek w bistro w Smokovcu, i udajemy się na poszukiwanie kwaterki w Novej Leśnej, trafiamy na romską rodzinę, warunki bez szału, ale to tylko jedna noc mówimy sobie, przed drogą do Białej Wody. Noc mija fatalnie, jakoś nie możemy zapaść w normalny sen, osobiście budzę się co kwadrans, złośliwcy mówią, że to przez to, że spałem z Tasiorkiem w jednym łóżku - ale tym razem to ja zaprzeczam :), nie jest to też wina wiśniówki, którą raczyliśmy się tylko symbolicznie. Trudny poranek, pakowanie bambetli i jedziemy zakończyć nasz obóz tam gdzie zaczeliśmy, tym razem miałbyć Mrozekov, który zresztą robiliśmy z Szadzikiem tydzień temu, oczywiście był zajęty, obecnie BW to takie skałki podkrakowskie, jeśli nie jesteś tam o 7 rano zapomnij, że popularne cesty będą wolne. Ale głód wspinania zaś zwyciężył, obok tkwił ledwie wylany  Adin Uśmiech - normalnie to jakieś WI3, ale tym razem na początku smętnie wisiała tylko cieniutka lodowa polewka. Mimo, że jak do tej pory BD ani Petzl nie wymyślił śrub lodowych o długości 1cm, to Szadzik cytując maksymę "Trzeba jebać, nic się nie bać" :), uzbrojony w magiczne dziaby Arety, po wpisaniu do nich odpowiedniego programu oraz ze mną w roli crash pada ruszył do góry. Oj rzucał w próżnię "sprzedajne kobiety", sypały się iksry jak dziaby waliły w litą skałę... ale po 20 metrach triumfalnie założył przelot, który później wyciągnąłem bez wykręcania :). Na szczęście drugi wyciąg to już piękne wspinanie w litym, grubym lodzie, który zapewniał dobrą asekurację, oraz oczywiście obite palce, chociaż każdy zauważył u siebie spory progres w stosunku do początku wyjazdu.
Słów kilka tytułem podsumowania : po pierwsze szkoda,że było nas tak mało. Taki obóz to naprawdę świetna okazja, do zdobycia sporej wiedzy, do podpatrzenia ludzi, którzy łoją już kilka ładnych lat. Kilka wskazówek, które otrzymałem i od razu stosowałem w praktyce warte są więcej niż przeczytany na sucho w domu podręcznik do wspinaczki w lodzie Willa Gada. Z innych niebagatalenych korzyści to możliwość poznania ew. przyszłych partnerów wspinaczki, ja np. właściwie dopiero na obozie jakoś tak zgadałem się z Aretą co do wspólnych wspinów czego efektem być może już niedługo będą jakieś przejścia.
Z uwag ogólnych dorzucę tylko, że wspinanie zimowe to niezła fizyczna orka :) - od jutra poważnie biorę się za siebie... bo na trzecim wyciągu moja lewa ręka momentami była zupełnie bezwładna, zamiast precyzyjnie trafiać w wybrany punkt, uderzenia były słabiutkie i niecelne.
Dziękuję Szadzikowi, za to, że poświęcił nam swój cenny czas, i podzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem, podziękowania dla Tasiorka, mimo,że wcale nie robił nam codziennie herbaty, nie nosił wszystkich lin pod wybraną drogę Spoko. Dla Marylki :) (tak wiem grabię sobie), za to, że jako damski rodzynek dzielnie znosiła docinki szowinistycznej męskiej części uczestników obozu i nie odcięła liny gdy rzęziłem jakiś trudny lód ;), oraz dla kolegi Janka, który wykazał się niemałym poświęceniem aby do nas dotrzeć.
loading...
Dla Niej
loading...
Dla Niego
loading...
Dla Dzieci

Artykuły Strefy Outdoor

loading...
Nowości
Produkty i testy
Porady
Producenci