Już trochę czasu minęło od obozu ale dopiero znalazłem minutkę wolnego.Poniedziałek wielkanocny,wrzucam na ruszt kolejne jajo J, przepijam drinem, krótko mówiąc robię masę. Nagle dostaje simsa od Arety – pozdro z obozu, pogoda podła, ale atmosfera super. No cóż przekonałaś mnie, będę we wtorek wieczorem. Szybki przegląd szpeju, ostrzenie dziabek, prosto po pracy we wtorek na letnich oponach zmierzam na Palenicę.

Miło było – od Bukowiny 20km/h w śniegu doturlałem się na parking, szybki deal z zarządcą - 80zł zmieniło właściciela, powoli ruszam do góry. W połowie drogi spotkałem Aretę, która postanowiła zejść po mnie i tym samym ocalić mnie od ew. samotnego spotkania z misiem. Pogoda faktycznie nie ciekawa, spadł świeży śnieg, warunki średnie. Rozgrzani wiśniówką planujemy środową turę, padały propozycje różne J,skwitowane przez Duśkę jako głównego capo (przepraszam kierownika), albo idziecie na Bulę albo nigdzie J. Generalnie ta ściana ścian była już do końca pobytu naszym terenem szkoleniowym. Zrobiliśmy w naszym trójkowym zespole dwie drogi. Trójkowe żeberko oraz piątkowe w Samo Południe. Ta druga droga pokazała, że warunki faktycznie kiepskie, trawy rozmarznięte, ze wszystkich znaczących żlebów w okolicy raz po raz wyjeżdżały lawiny.Ale cel został osiągnięty, drogi poprowadzone, życia ocalone, wbite kilka haków, igieł. Wieczory w schronisko też były bardzo pożyteczne, Maciej Pawlikowski, dzielił się wiedzą o zagrożeniach lawinowych, specyfice zimy w Tatrach, Janek Muskat „sprzedał” nam kilka niegłupich patentów co do wspinu w trawkach J w końcu na tym polu jest mistrzem.Duśka z Ewą Panejko rozpalały wyobraźnie himalajskimi olbrzymami, a w tle postępowała integracja między uczestnikami obozu co powinno zaowocować jakimiś wspólnymi wyjazdami w tatrzańskie a może i alpejskie zerwy. Tak czy inaczej nie żałuje spontanicznie podjętej decyzji, po raz kolejny sprawdziła się zasada, że czasami nie ma co przesadnie planować.