Tak jak już wcześniej zapowiedziałem, plan na ten rok to Pik Lenina o wysokości 7134m n.p.m., leżący w Kirgistanie. Dlaczego? Otóż oprócz piękna tej góry, ciekawej kultury Kirgizji, zwykłej lub niezwykłej ciekawości, kryje się inny cel. Chciałbym sprawdzić się na tej wysokości, aby kolejnym etapem tego projektu było zdobycie pozostałych, bardziej wymagających szczytów należących do Śnieżnej Pantery. Kolejnymi etapami, przygotowaniami i postanowieniami związanymi z przedsięwzięciem chciałbym się z Wami na bieżąco dzielić. Na początek zrobię opis całego przedsięwzięcia, który znajdziecie poniżej.

Nawet nie wiem od czego zacząć, ale może na razie troszkę w skrócie. Ostatnio wiele się wydarzyło, ale teraz już wszystko wraca do normy. Głównym zdarzeniem, które najbardziej namieszało w głowie, był wypadek, który mieliśmy z kolegą 4. marca w Słowackich Tatrach Wysokich. I tu zacznę może od początku...

W poprzednim poście zapowiadałem niespodziankę, i oto ona: w tym roku niestety nie udało się nam uzbierać wystarczających funduszy na wyprawę do Ameryki Południowej na Aconcaguę, więc w ciągu jednego dnia wymyśliłem i zarazem zadecydowałem, że lecę do Australii. Była to naprawdę spontaniczna decyzja, ale nadarzyła mi się taka okazja, którą szkoda byłoby odrzucić. Oczywiście będąc w Australii grzechem byłoby nie zdobyć najwyższego szczytu - Góry Kościuszki (2228m n.p.m.) Jest do kolejny szczyt zaliczany do Korony Ziemi.

I nadszedł ten czas, kiedy wracają wspomnienia z całego roku, dlatego postanowiłem je, choć w małym stopniu, przenieść na papier. Rok ten był naprawdę intensywny, w większości spędzony w górach, czyli tam, gdzie mój drugi dom. Wszystkie przygotowania, kolejne wyprawy, czas spędzony w dolinach otoczonych wyrastającymi z ziemi olbrzymami był dla mnie bardzo owocny, pozwalający nabyć nowe doświadczenie i oczywiście etapem przygotowania przed kolejnym rokiem, który zapowiada się nie mniej interesujący. Bowiem za niedługo szykuje miłą niespodziankę, nie będę na razie zdradzał jaką. 

Dzień 1 (wtorek 21.06.2016r.) - Mc Donald

I tutaj rozpoczyna się cała przygoda. W zasadzie ten dzień jest najspokojniejszy ze wszystkich, bo wszystko idzie zgodnie z planem. Rano, już żądni wrażeń, wstajemy z łóżek i z niecierpliwością oczekujemy TEJ godziny, a TĄ godziną jest 14.30, czyli czas, w którym spotykamy się wszyscy, czyli Janusz, Michał, Marcin i ja. Owijamy plecaki folią stretchową, pakujemy do samochodu, żegnamy się z rodziną i wyruszamy na lotnisko im. Jana Pawła II w Krakowie.

Jest niedziela, 22. maja, godzina 1:50, tym razem budzik nie musi dzwonić, ponieważ akurat godzinę temu wróciłem z VI Otwartych Dni Wspinania, także tylko zjadłem „śniadanko” i można ruszać w Tatry na Główną Grań :)

Tym razem wybór pada na Ostry Szczyt Drogą Świerza (II w skali taternickiej), a następnie zejście na Białą Ławkę, przejście masywu Zbójnickich Turni, wejście na wierzchołek Małego Lodowego Szczytu, czyli jednym słowem super graniówa na GGTW.

Sobota (30. Kwietnia) w całych Tatrach zapowiada się pięknie, jedynym minusem jest duża ilość świeżego śniegu przez co jesteśmy zmuszeni zmienić trasę, o której myśleliśmy początkowo, na coś bezpieczniejszego, ale również wymagającego. Nasz „plan awaryjny” to przejście 37km, w większości Główną Granią Tatr Zachodnich, zaczynając na Ornaku, a kończąc na Ciemniaku. Jednak nie same kilometry robią wrażenie, lecz imponująca jest także liczba metrów przewyższenie – aż 2600!

Tydzień ma się ku końcowi, więc w weekend przydałoby się uderzyć gdzieś w Tatry, żeby oderwać się od szarej codzienności. Prognozy optymalne, decydujemy się w sobotę 16. kwietnia 2016 roku uderzyć , zresztą nie bez powodu na grań Żłobistego Szczytu. Tym powodem jest zawieranie się naszej trasy w Głównej Grani Tatr Wysokich.

Wyjazd z Andrychowa o 2:00, żeby o 5:00 zameldować się na parkingu przy stacji elektriczki „Popradzkie Pleso”. Zakładamy zimowe buty, bo przecież wysoko w Tatrach jeszcze zima w pełni, i ruszamy w kierunku Popradzkiego Stawu. Asfalt kończy się niesamowicie szybko, dzięki dobremu humorowi i przyjemnym rozmowom o naszej, planowanej na ten rok, wyprawie w Kaukaz. Przy schronisku zjadamy, przygotowane dzień wcześniej w domach, śniadanko no i nie pozostaje nam nic jak iść w górę, w stronę Doliny Złomisk. Zauważamy też, że tafla na Popradzkim Stawie jest już na dobrej drodze do szybkiego zniknięcia :)

Jest sobota, 19. marca 2016 roku, godzina 3:00, a nasze budziki właśnie o sobie przypominają i każą nam wstawać, ponieważ czeka nas dzisiaj wspinaczka w Tatrach Wysokich w okolicach Doliny Złomisk. Plan na dzisiaj to przejście grani Żłobistego z wejściem na Zachodni Szczyt Żelaznych Wrót. Pogoda nad ranem ma być kiepska, ale w ciągu dnia powoli ma się poprawiać, zobaczymy jak będzie to wyglądało w praktyce.

Wyjeżdżamy o 3.30 z Andrychowa, by o godzinie 6:00 zameldować się na parkingu przy stacji „elektriczki” Popradzkie Pleso na Słowacji. Jak na razie prószy śnieg, ale to dopiero początek naszej wędrówki. Ruszamy przysypaną świeżym puchem drogą asfaltową w kierunku schroniska przy Popradzkim Stawie. Droga jest dosyć monotonna, ale humory jak zwykle dopisują, więc mija nam bardzo szybko. Przy schronisku warunki zmieniły się, ale na jeszcze gorsze: zaczyna dodatkowo wiać wiatr i mgła otacza nas dokoła.