Dzik jest dziki, dzik jest zły, 
Dzik ma bardzo ostre kły. 
Kto spotyka w lesie dzika, 
Ten na drzewo szybko zmyka.

Znam tę rymowankę od... Właściwie to nie pamiętam od kiedy. Dzik we wspomnieniach z dzieciństwa (pewnie nie tylko moich) jawił się jako symbol wszystkiego co złe. Istny diaboł gór i lasów. Każda wyprawa wymagała wyposażenia się w tonę uzbrojenia, które zapewniało nam możliwość walki z bestią, gdyby ta postanowiła nas zeżreć. Każdy łepek z podstawówki słyszał wtedy historie o ćwiartowaniu ludzkich zwłok i rzucaniu ich świniom na pożarcie, aby zatuszować zbrodnię. Skoro więc cywilizowanym świniom smakowali ludzie, to tym bardziej ich dzikim pobratymcom. Rodzice straszyli dzikami dzieci, rozrabiające na spacerze. Myśliwi z kolei przerzucali się opowieściami o co raz to większych odyńcach, którym stawili czoła w epickim boju na śmierć i życie. Wniosek wypływał z tego jeden. Dzik to krwiożercze monstrum, zamieszkujące najmroczniejsze zakamarki lasu, polujące na ludzi, siejąc w ich sercach paraliżujący strach.

Mieliśmy wtedy po kilkanaście lat i całą naszą kompanią postanowiliśmy przetrwać noc w lesie. Po raz pierwszy bez mojego taty. Trzech z nas ulokowało się bezpiecznie w namiocie, ale Michał i ja postanowiliśmy zagrać hardcorowców i spać pod gołym niebem.

Jasny płomień tańczył wśród trzaskających na mrozie szczap zeschniętego świerka, otaczając mnie ognistą łuną. Wzrok sięgał zaledwie kilku metrów, dalej obraz ginął w nieprzeniknionych ciemnościach. Wokół głośno szczekały lisy, skrzypiały kołyszące się na wietrze, zmarznięte drzewa. Powoli pogrążałem się we śnie... 

Czasem ktoś pyta jak to jest spędzić noc w kompletnej głuszy. „Nie bałeś się?”- taki komentarz w różnych formach pojawia się pod moimi filmami.