Wśród tej masy różorodnych ludzi. które pojawiały się (i znikały) w ciągu mojego życia są takie SZCZEGÓLNE, TRZY OSOBY, które w sposób wyjątkowy spowodowały, że jestem tym kim jestem, robię to co robię, mam okreśone zasady i jakiś tam system wartości. Tymi "MOIMI MISTRZAMI ŻYCIOWYMI" są niewątpliwie i bezapelacyjnie:

-moi Rodzice (Mama i Tata),
-moja Ciocia Hela.

Do tej "wielkiej trójki" zaliczam jeszcze Anię- drugą żonę mojego Taty.

Ale to wszystko to tak na margiesie.

Robię remont. Malowanie, prostowanie ścian, wymiana mebli itd. Niby nic nadzwyczajnego żeby informować o tym na blogu, ale... No właśnie jest to "ale".

Chodzi o to, że remont sam remontem. Jednak biorąc pod uwagę fakt mojej niepełnosprawności i całokształt moich problemów jest to już jakiś tam "wyczyn". Myślę tu np. o przemyśleniu, skoordynowaniu, zaplanowaniu itd. całego przedsiewzięcia pod względem logistycznym, panowaniu nad sytuacją, podejmowaniu decyzji itd.

I idąc dalej tym tropem ogólnie raczej uważa się, że podejmowanie tego typu działań przez osobę niepełnosprawną jest nietypowe i rzuceniem się na głęboką wodę.
Wielokrotnie też, kiedy rozmawiam z różnymi osobami na przeróżne tematy, żalą mi się na swoją ogólną niemoc, brak motywacji, werwy i chęci do działania.