Ostatnio w weekend byłem ze znajomymi z "Razem Na Szczyty" na Śnieżce. I po raz kolejny (już kilkakrotnie o tym wspominałem) zastanawiała mnie cała ta sytuacja, logika i opłacalność takiego wyjazdu. O co mi chodzi? Już mówię. Dosyć często podczas tych dwóch dni myślałem: CO JA TU ROBIĘ i OGÓLNIE CO WŁAŚCIWIE SPRAWIA, ŻE TAK BARDZO LUBIĘ GÓRY I PRZEBYWANIE TAM...

Bo czy można racjonalnie wytłumaczyć fakt, że wstaje się bladym świtem w sobotę w domu, jedzie kilka godzin autem do Karpacza, wchodzi się na Śnieżkę mając obiektywne problemy z poruszaniem, zdziera się paznokcie z palców u nóg, śpi gdzieś w schronisku, je średnio dobre jedzenie i po tym wszystkim wraca się w niedzielę znów do Łodzi. I pytanie brzmi: czy to wszystko ma sens?

Ostatnio miałem przerwę, ale była ona „wymuszona” i niezależna ode mnie. Po prostu złamałem rękę, miałem zagipsowane palce i nie mogłem pisać. Ale już jest w miarę dobrze i „wracam do gry”. :)

Przed jeszcze złamaniem ręki byłem na wycieczce w Tatrach. I obok miłego towarzystwa, widoków, pogody itd., kiedy usiedliśmy na chwilę odpocząć, wziąłem do ręki żeby wytrzeć czoło ZWYKŁĄ, NAJZWYKLEJSZĄ, NAJBARDZIEJ ORDYNARNĄ CHUSTECZKĘ HIGIENICZNĄ.

Starałem i staram się tutaj przedstawić jakąś moją historię o sięganiu ciągle „o ten jeden krok dalej”. I osobiście, moje „samouwielbienie” i opisywanie tego wszystkiego  z czystej próżności i wychwalanie siebie, praktycznie nie miałoby większego sensu. Wszystko co zawarte jest tutaj, to raczej wynik moich myśli i wniosków na temat spraw znacznie szerszych, wielokrotnie odnoszących się do każdego człowieka (niekoniecznie kochającego góry, chociaż do kochających góry w szczególności :) ).

Od jakiegoś tam czasu mam wewnętrzną potrzebę mówienia o świecie, naszych wzajemnych relacjach, rozterkach, emocjach itd. w sposób dość prosty, bezpośredni i co najbardziej istotne- prawdziwy.

O rzeczach, które chcę napisać myślałem już parę razy wcześniej, ale osobiście nie wiedziałem do końca jak podejść do tematu.

Prawda jest taka (wiele razy to podkreślam), że zaraz na początku po chorobie byłem w strasznym, opłakanym stanie. I moja sytuacja nie różniła się ABSOLUTNIE niczym od sytuacji innych, tysięcy podobnych mi pacjentów wymagających interwencji neurochirurgicznej, u których na skutek operacji i związanych z tym następstw, sytuacja życiowa ulega diametralnej zmianie.