Nawet nie wiem od czego zacząć, ale może na razie troszkę w skrócie. Ostatnio wiele się wydarzyło, ale teraz już wszystko wraca do normy. Głównym zdarzeniem, które najbardziej namieszało w głowie, był wypadek, który mieliśmy z kolegą 4. marca w Słowackich Tatrach Wysokich. I tu zacznę może od początku...

I nadszedł ten czas, kiedy wracają wspomnienia z całego roku, dlatego postanowiłem je, choć w małym stopniu, przenieść na papier. Rok ten był naprawdę intensywny, w większości spędzony w górach, czyli tam, gdzie mój drugi dom. Wszystkie przygotowania, kolejne wyprawy, czas spędzony w dolinach otoczonych wyrastającymi z ziemi olbrzymami był dla mnie bardzo owocny, pozwalający nabyć nowe doświadczenie i oczywiście etapem przygotowania przed kolejnym rokiem, który zapowiada się nie mniej interesujący. Bowiem za niedługo szykuje miłą niespodziankę, nie będę na razie zdradzał jaką. 

Można by rzec... nie, wręcz obowiązkiem zacząć od tego jest - w KOŃCU nadeszła ta chwila! Jakże się stęskniłem! Zresztą, jestem tego niemalże pewny, że Nuctea nie mniej ;) Tym razem, w końcu wszystko zagrało, no może poza prognozami, które cały czas trzymały nas w lekkiej niepewności. Jednakże pragnienie i tęsknota za jedynym w swoim rodzaju, tatrzańskim wiatrem na twarzy, za dotykiem ciepłego granitu, wzięła górę nad wszelkim pogodowym niepokojem.

Jest niedziela, 22. maja, godzina 1:50, tym razem budzik nie musi dzwonić, ponieważ akurat godzinę temu wróciłem z VI Otwartych Dni Wspinania, także tylko zjadłem „śniadanko” i można ruszać w Tatry na Główną Grań :)

Tym razem wybór pada na Ostry Szczyt Drogą Świerza (II w skali taternickiej), a następnie zejście na Białą Ławkę, przejście masywu Zbójnickich Turni, wejście na wierzchołek Małego Lodowego Szczytu, czyli jednym słowem super graniówa na GGTW.