Jesień. Taki zwykły, szary, dzeszczowy dzień...

Kiedy zaczynałam moją przygodę z górami, to były dla mnie azylem. Ucieczką od sztucznie przez człowieka stworzonych miast, korporacji, propagandy bliżej niezdefiniowanego sukcesu, blichtru rzeczy pożądanych, choć w zasadzie bez znaczenia. Bezsensownych dyspozycji, komunikatów i jednak jakiejś kontroli, a może tylko braku wolności. Jednym zdaniem: egzystencji, która wydawała mi się mało autentyczna.

 Jak zakończyć sezon zimowy?

Dobre pytanie, ale nasuwa się od razu kilka innych.

Pierwsze to: „Czy zakończyć?” 

Nie jest to przecież takie oczywiste. Mam znajomych, którzy późną wiosną pakują narty i przenoszą się na drugą stronę globu: do Argentyny, Australii czy  Nowej Zelandii aby jeździć dalej. Mnie też co jakiś czas korci, aby zrobić to samo.   Jednak nie jestem do końca przekonana. Dawno temu spotkałam instruktora, który przez 6 lat wędrował za śniegiem. Mimo, iż to był dopiero początek on już wyglądał, jak cień człowieka. Kiedy go spytałam , czy dobrze się czuje – opowiedział smutno, że to jego 12 sezon z rzędu i dawno nie widział nic poza śniegiem. To przygnębiające wyznanie zapadło mi w pamięć . Odtąd uważam, że sezon kończyć należy.  Zrobić przerwę choćby na kilka tygodni. Zamknąć pewien etap.  Zrobić podsumowania. I przede wszystkim zrobić imprezę :)