Satło się wielkie nieszczęście i trudno w takiej sytuacji napisać coś mądrego. Ja też nie będę się silił na wielkie słowa, ale chciałem zwrócić uwagę na inny aspekt całej sprawy.

Otóż temat wydarzeń na Broad Peak wyjątkowo ochoczo podjęły największe media. Cóż... zła wiadomość to dobra wiadomość, tak to niestety działa i nie ma się co dziwić. Zresztą relacje i tak są w miarę rzetelne, bazują na oficjalnych informacjach od organizatorów wyprawy i wypowiedziach himalaistów. Przy okazji jednak w internecie (jak to w internecie ) pojawiły się komentarze niezliczonych "znawców", którzy całą sprawę analizują w kategoriach winy, błędu, braku odpowiedzialności, nadmiernej brawury, zbyt wielkiego parcia na sukces etc. Tego można się było spodziewać, bo przecież (niestety) tak działa sieć i to nie pierwszy taki przypadek.

Cieszy mnie jednak to, że pojawiają się dyskujsji głosy rozsądne i umiarkowane. Pierwszy przykład to wpis na blogu Zbigniewa Piotrowicza (TUTAJ ale czasem ciężko się otwiera ). Drugi głos to komentarz Marka Rabija z "Newsweeka". W artykule o wymownym tytule "Ciszej nad tą szczeliną" autor napisał m.in:

"Opinia publiczna i media będą teraz oczywiście tworzyć kolejne teorie próbujące wyjaśnić przyczyny tragedii na zboczach Broad Peaku, przypisując jej ofiarom oceny, jak w łyżwiarstwie figurowym. Już słychać głosy sugerujące, że zespół wszedł na szczyt zbyt późno, że niepotrzebnie rozdzielił się w zejściu, że obecność utytułowanego Macieja Berbeki wywierała na młodszych kolegów zbyt dużą presję, a wszystkich w dodatku zaślepiła gorączka szczytu. Logika publicznych analiz przygotowywanych ad hoc jest zwykle brutalnie prosta: jeśli był wypadek, musiał być także błąd.

W wyczynowym himalaizmie przez duże H wypadek może jednak wydarzyć się bez błędów. Spadający kamień, nagły obrzęk płuc lub serca, rzadziej awaria sprzętu to prostu składowe gry zwanej alpinizmem. Jedynym sposobem na ich uniknięcie ze stuprocentową pewnością jest zostanie w domu, czyli kapitulacja marzeń przed zdrowym rozsądkiem. Dla jednych to absurdalne ryzykanctwo, dla innych - sens istnienia. Bo czy warto tracić życie na na zamartwianiu się, że się je straci"?

Myślę, że to bardzo rozsądny i trafny komentarz, do którego nie trzeba już wiele dodawać.