Czesc. Za: [www.nowiny.z-ne.pl]
Józef Oppenheim był człowiekiem, który dał się lubić i miał otwarte serce dla każdego.



Muzeum Tatrzańskie ma zamiar wraz z Tatrzańskim Parkiem Narodowym i Tatrzańskim Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym odrestaurować grób Józefa Oppenheima. — Należy to zrobić, by pamięć o tym wielkim człowieku nie zanikła — zapowiedział wczoraj Wojciech Szatkowski z Muzeum Tatrzańskiego na posiadach w Białej Izbie Związku Podhalan w Zakopanem. Spotkanie zostało zorganizowane w 60. rocznicę śmierci wielkiego zakopiańskiego taternika i wieloletniego naczelnika TOPR. — Opuś, jak go nazywali przyjaciele, z urodzenia był warszawiakiem, jednak to góry zafascynowały go najbardziej i tutaj spędził większość swojego życia — mówił na posiadach Szatkowski.



Oppenheim urodził się w 1887 roku. Po raz pierwszy trafił do Zakopanego w roku 1907 wraz z grupą lwowskich narciarzy. Nie wyjechał już stąd. Przez kilka następnych lat prowadził schronisko dla narciarzy na Łukaszówkach. Wówczas rozpoczął swoje wędrówki po górach. Zdobywał szczyty razem z Aleksandrem Siermontowskim, Henrykiem Bednarskim i Mariuszem Zaruskim, od którego uczył się jazdy na nartach. Na spotkaniu w Białej Izbie Mieczysław Król Łęgowski zaprezentował walizkę z niezbędnym sprzętem do przyrządzania jedzenia, którym posługiwał się Siermontowski i Oppenheim.

— Z zapisków jego towarzyszy wynika, że Opuś był człowiekiem, który dał się lubić i miał otwarte serce dla każdego — wspominał Szatkowski. To było głównym powodem, że w 1914 roku, gdy Zaruski rezygnował z kierowania TOPR, wybrał na swojego zastępcę Oppenheima.

— Chociaż miał do wyboru wielu znakomitych taterników, którzy doskonale znali góry. Wybrał jednak Opusia, bo tylko on miał silnego ducha do ratowania ludzi w każdych warunkach — tłumaczył Szatkowski. Józef Oppenheim był naczelnikiem TOPR do wybuchu II wojny światowej. Jego zasługą było podniesienie na wyższy poziom pogotowia ratunkowego na wyższy poziom. To on ustalił stałe dyżury ratowników na Gubałówce i na Kasprowym Wierchu. Jego dowodzenie pogotowiem górskim zakończyło się wraz z wybuchem II wojny światowe, gdy Opuś wyjechał do Warszawy, gdzie w 1944 roku brał udział w powstaniu warszawskim jako sanitariusz.

— Po wojnie w 1945 roku wrócił do Zakopanego i znowu chciał dowodzić TOPR. Jednak niesnaski między kolegami spowodowały, że nie został ponownie naczelnikiem — zaznaczał Szatkowski. Niedługo potem zmarł tragicznie. 29 stycznia 1946 roku został zamordowany w swoim domu na Krzeptówkach. — Złapano zabójców. Niejasne są jednak motywy, które kierowały zabójcami. Jedni mówią, że to był mord rabunkowy, inny, że polityczny — podsumowuje Wojciech Szatkowski.

(łb)