Quote
Lukas
Mam wrażenie że większość w tym wątku ucieka od meritum czy słusznie czy nie słusznie czy fair jest napisać czy nie... A meritum tymczasem jest takie jaka faktycznie i w jakim stylu droga została zrobiona ? Bo czytając brytana, widząc zmiany na stronach głównych zainteresowanych, niejasne w dalszym ciągu odpowiedzi etc, zaczynam się przychylać do zdania Wojtka Kurtyki, że afera z Siekierą to przy tym małe piwko było.

Łukasz, Ty właśnie jesteś z tego pokolenia, które już nie jest w stanie pojąć, o co mi idzie. Niebyło żadnego meritum w związku z książką (fikcją!). Była tylko podła metoda zniszczenia Davida. Natomiast teraz jest meritum dlatego, że David postanowił odnieść się do tej książki. Gdyby się nie odniósł - nie ma o czym mówić dopóki ktoś poważny (i poważany) nie podniósłby z otwartą przyłbicą problemu. Zupełnie też czym innym jest pisanie na blogu (pod nazwiskiem, jako opis - z naszego punktu widzenia - prawdziwych wydarzeń ), a co innego pisanie "fikcji" i wydawanie jej w prestiżowym wydawnictwie.
Idzie mi o to, że nie pojmuję (widocznie jestem ograniczony) jak można zniżyć się do takich metod. Jak mam coś do kogoś i chcę się przypier...ić, to piszę to wprost - tak jak do Szadzika w tamtej sprawie. I obaj wiemy, o co chodzi, a zdanie na ten temat możemy mieć różne. Ale to jest OK. Natomiast to, co zrobiła pani O. jest dla mnie absolutnie nie do przyjęcia. Ja też mogę napisać pewną fikcję. W odcinkach, tu na tej stronie. Chcecie? Mówię zupełnie serio. We wrześniu, po powrocie z wakacji mogę zacząć. Zaczynać się będzie mniej więcej tak:


Miał już wtedy ponad 40 lat ale wyglądał na więcej. Zresztą sam o tym wiedział. Kiedyś Juliette zapytała go o wiek. Zażartował, że ma 60. Zdziwiła się: "Dałabym ci najwyżej pięćdziesiąt, nie więcej". Roześmiał się. Gdy powiedział, że ma 43, zrobiło jej się głupio i sytuacja stała się trochę niezręczna. Ale na krótko. Juliette była świetna i towarzystwo, do którego go wprowadziła, też. Przynajmniej wtedy, gdy miał 43, a nie jak teraz 53 lata, tak mu się wydawło.
Małżeństwo Lechów. On skupiony, zamknięty w sobie samotnik, zawsze zatopiony we własnych myślach, jakby nieobecny, z nieodgadnionym uśmiechem na ustach. Pierwszy Polak, który stanął na Cerro Torre. Ona filigranowa brunetka z siwymi pasemkami, niesfornie prześwitującymi wśród długich, spadających na ramiona włosów. Kiedyś musiała być bardzo ładna. "Tak jak teraz Juliette" - pamięta, że kiedyś tak pomyślał. Lechowa towarzyszyła Wandzie w jej ostatniej wyprawie. Nigdy nie chciała opowiedzieć, co się tam właściwie wydarzyło. Kiedyś nawet ją o to zapytał, ale szybko zmieniła temat.
Arek, dusza towarzystwa, chyba wszystkim się wówczas wydawało, że brat łata, z sercem na dłoni. Skończył z wyróznieniem kosmologię, ale dla swoich górskich pasji zrezygnował z pracy na uczelni i teraz prowadził małą firmę poligraficzną w Zawierciu. Byle tylko więcej być w górach. W Tatrach, Alpach, albo w egzotycznych, małoznanych zakątkach Azji. Trekkingiem w Himalajch gardził - za dużo przypadkoych ludzi. Często powtarzał, że przyjaciela nie zostawia się choćby nawet był bryłą lodu.
Kajtek, instruktor wspinania, autor najtrudniejszych dróg tatrzańskich. Asasello dokładnie pamiętał okoliczności dzień, gdy zobaczył go pierwszy raz. Kajtek siedział na wielkim kamieniu pod Okiennikiem i czytał "Państwo Boże" św. Augustyna.
Sympatyczne małżeństwo spod Krakowa, Raczek i Balbina. Z nimi zaprzyjaźnił się dopiero po pewnym czasie, ale chyba najmocniej. Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że za kilka wydarzy się katastrofa, która zmieni wszystko.
Teraz, gdy to wspominał 10 lat później, siedział przy piwie na werandzie schroniska w Morskim Oku i próbował jakoś ułożyć sobie tę ostatnią dekadę. Nagle ktoś zawołał: "Asasello!". Odwrócił się. Na schodkach schroniska stał Sensei i Czarownica. "Co ty tu robisz"? - Sensei złożył pokłon, jakby byli w lubartowskim dojo, a nie przed zatłoczonym schronem. "Bo my właśnie załoiliśmy Robakiewicza. Ostra droga. Czarownica trenuje przed K-2". Siedzący obok Przeklęty prawie zakrztusił się piwem: "Że niby co? Na K-2? Dzieci, zabijecie się". Przeklęty swój okres świetności miał już dawno za sobą, ale z jego zdaniem środowisko wspinaczy jeszcze się liczyło. Asasello, choć sam przed sobą nigdy by się do tego nie przyznał, był dumny, że Przeklęty chce się z nim wspinać. "Widocznie nie jestem taki beznadziejny" - pocieszał się, gdy patrzył jak młodsi: Luka, Juliette i inni śmigają po skałkowych drogach, których on nie mógł przejść nawet na wędkę. Wiedział wprawdzie, że i starsi, jak Budzik albo Kloss też bez trudu pokonują niedostępne dla niego drogi. Ale sam się oszukiwał, że po prostu więcej trenują."Zresztą, wspinanie to duchowość, walka z samym sobą, a nie walka o cyfrę" - powtarzał sobie, choć czasem miał wątpliwości, czy Jebnięty nie ma jednak racji. "Może, gdybym jak Kajtek, robił VI.11+ to myślałbym inaczej?". Ale teraz nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Wczoraj zrobił z Przeklętym Klasyczną i Orłowskiego, więc i tak był o klasę lepszy od Senseia i Czarownicy. "No, fajna droga" - powiedział łaskawie. "My wczoraj też coś zrobiliśmy dla rozgrzewki na Mnichu. Oczywiście Przeklęty poprowadził te nieco trudniejsze miejsca". Nie wspomniał, że całą drogę szedł na drugiego, a przejście kominka zajęło mu dobre pół godziny. "W zeszłym roku robiłem z Sokolnikiem Kant Klasyczny" - dodał szybko widząc drwiący uśmiech Przeklętego. Asasello miał nadzieję, że Przeklęty nie dopowie szczegółow, bo na pewno Adam zdał mu relację z tej wspinaczki. Nie przeliczył się. Przeklęty był gentlemanem.

Myślę, że styl nie jest znacząco gorszy od "sekretnego życia motyli" Zresztą, mogę dopracować.



Zmieniany 3 raz(y). Ostatnia zmiana 2011-08-17 18:16 przez behemot.