Tytus Chałubiński w 1879 pisał o niej: „Stąd jednocześnie i grupę Gierlachu i szczególniej Krywania doskonale opatrzysz, nie mówiąc już o zachodnich szczytach. Jeden tylko zarzut można zrobić temu punktowi, że z niego nie widzisz Wysokiej, bo ona istotnie każdej panoramie tatrzańskiej nadaje szczególny wdzięk wykwintnymi swoimi kształty”.

Wysoka (2547 m n.p.m. lub 2560 m n.p.m.)
(słow. Vysoká, niem. Tatraspitze, węg. Tátra-csúcs)

Wysoka, fot. Portal Górski

Opis:

Jest jednym z najwyższych szczytów tatrzańskich. Ma dwa wierzchołki. Leży w głównym grzbiecie Tatr, po stronie słowackiej. Oba wierzchołki rozdziela położona około 22 m niżej Przełączka w Wysokiej.

Masyw Wysokiej położony jest pomiędzy masywami Rysów -rozdziela je przełęcz Waga) i Ganku (tu rozdziela je Rumanowa Przełęcz).
Masyw Wysokiej góruje nad dolinami:
-Doliną Ciężką;
–Dolinką Smoczą;
-Złomiską Zatoką;
-Dolinką Rumanową.

Wyróżniają się ściany:
-pólnocna (ok. 500 m wysokości),
-wschodnia (ok. 450 m wysokości).

Wysoka, fot. Portal Górski

Turystyka i wspinanie:

Według wyników polskiej ankiety, Wysoka uważana jest za najpiękniejszy szczyt Tatr.
Jej ścianami poprowadzono wiele dróg taternickich. Nie jest on jednak dostępny dla turystów. Nie prowadzi tu bowiem żaden znakowany szlak turystyczny.

Istnieje możliwość wejścia na ten jeden z najtrudniej dostępnych szczytów z uprawnionym przewodnikiem- i to raczej dla osób o aspiracjach taternickich. Grupa może liczyć nie więcej niż 5 osób. Od jej uczestników wymagane jest obycie z przepaścistymi widokami i śniegami. Na trasie występują znaczne trudności techniczne.
Drogi wiodą wtedy głównie z:
-Doliny Białki,
-Doliny Mięguszowieckiej.

Z dostępnych tu dróg taternickich wymienić można:
-drogę północną ścianą (droga Stanisławskiego),
-drogę wiodącą środkową częścią wschodniej ściany (droga Motyki),
-południowo-wschodnią granią (przez Szarpane Turnie i Smoczy Szczyt).

Historia:

Pierwsze odnotowane wejścia:
-wejście pierwsze (przez Siarkańską Przełęcz)– Mór Déchy, Ján Ruman Driečny (młodszy) i Martin Spitzkopf- 3 września 1874 r.- ponoć na szczycie wypili szampana i zatknęli węgierską tricilore,
-wejście drugie (od strony Wagi)– Adam Asnyk, Jan Gwalbert Pawlikowski, Mieczysław Gwalbert Pawlikowski, Józef Fronek, Jakub Giewont, Józef Sieczka, Maciej Sieczka- 27 lipca 1876 r.,
-wejście zimowe– Harry Berceli, Károly Jordán, Johann Franz (senior) i Paul Spitzkopf- 11 kwietnia 1903 r.

Do historii przeszło również przejście północnych urwisk przez Aleksandra Znamięckiego i Romana Kordysa, 28 sierpnia 1908 r. Otworzyło ono w taternictwie nową epokę zdobywania wielkich i trudnych technicznie ścian.

W 1877 r. na szczycie był Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Z uwagi na rosnącą popularność szczytu Towarzystwo Tatrzańskie ułatwiło wejście na szczyt, zakładając metalowe klamry (na drodze od Wagi, tzw. droga przez Pazdury).

Ciekawostki:

Dzięki swojej wysokości i swojemu położeniu, Wysoka zawdzięcza bardzo rozległy widok.
Widoki więc (szczególnie z wierzchołka południowo-wschodniego) są rozległe bardzo i podobne do tych jakie widać z Rysów.

Ks. Gadowski i Bolesław Łazarski podziwiają ją z Rysów  w 1911 r. w tenże sposób opisywali swoje wrażenia:
"Przed nami królowa tatrzańskich turni- Wysoka. Szlachetnym swym kształtem (...) ściąga oczy ku sobie.

W 1958 r. umieszczono na północno-zachodnim wierzchołku żelazny krzyż. Potajemnie uczynili to chatarzy schroniska pod Rysami.
Polska nazwa pojawia się w drukach w 1855 r.- brak jest tu informacji o jej genezie. Nazwę swą zawdzięcza jednak prawdopodobnie swojej strzelistej sylwetce widzianej od południa.

Dawniej nazwa Wysoka była używana także w odniesieniu do innych szczytów tatrzańskich– Staroleśnego Szczytu, Łomnicy i Krywania.
Korona Wysokiej- nazwa ta obejmuje obejmuje szczyty rozciągające się od Szarpanej Przełączki po Wagę. Przejście ich granią było niegdyś bardzo popularne wśród taterników i jest wyceniane na ok. II (czyli "dość trudno").

{youtube}UKOp1Z3MKM{/youtube}

ŹRÓDŁA:
- “Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie”, J. Kurczab, M. Wołoszyński, Warszawa 1991,
- "Nieznane Tatry- PRZEWODNIK WYSOKOGÓRSKI", L. Jaćkiewicz, Kraków 2010,
- "Tatry słowackie- przewodnik", J.Nyka, Latchoczew 2002,
- Internet.

Bartosz Michalak